House of Animals krijgt al geruime tijd klachten over de praktijken van ‘Stichting Pups voor Adoptie’. Een handelaar die zich voordoet als stichting en zegt zwerfpuppy’s uit Italië te importeren. In de praktijk gaat het echter om een slinkse handel in veelal bij een asiel gedumpte puppy’s.
In onderstaande reportage gaat Karen Soeters van House of Animals Investigations de confrontatie aan met Adrie K., die zelf toegeeft te handelen in de puppy’s, maar ondertussen alle regels voor handelaren omzeilt.
.
‘Zwerfpuppy’s’ uit Italië redden blijkt pure handel
Om registratiewetgeving te omzeilen die vastlegt wie de fokker en handelaar zijn, vraagt Pups voor Adoptie aan adoptanten om zelf een UBN aan te vragen. Het UBN is een Uniek Bedrijfsnummer voor fokkers en handelaren. Het nummer wordt echter gekoppeld aan de locatie waar je als adoptant de honden gaat houden – en dat is in dit geval niet de bedoeling. Door de adoptant het UBN aan te laten vragen ontduikt Pups voor Adoptie haar verantwoordelijkheid, omdat Adrie K. als handelaar administratief uit zicht blijft.
Iedere handelaar en fokker moet zijn of haar UBN administratief koppelen aan de honden die geboren en/of verkocht worden. Alleen een privépersoon die zélf een hond meeneemt uit het buitenland is verplicht om een UBN aan te vragen. Ook wanneer je van plan bent om je hond een nestje te laten krijgen vraag je een UBN aan, zodat later te achterhalen is waar de pup vandaan kwam.
Uit onderzoek van House of Animals blijkt dat er in het geval van ‘Stichting Pups voor Adoptie’ wel degelijk sprake is van handel, wat eigenaar Adrie K. zelf ook toegeeft. De honden zouden dus op het Uniek Bedrijfsnummer van de ‘stichting’ (lees: handelaar) naar Nederland moeten komen, zodat dit later traceerbaar is.
Totaal verzwakt
De hondjes worden door Pups voor Adoptie met een kleine vrachtwagen uit Italië gehaald. Na een transport van maar liefst 36 uur komen de pups totaal verzwakt de wagen uit. Volgens de wetgeving behoren ze daarna 48 uur op de aankomstlocatie tot rust te komen. Deze puppy’s worden echter op een parkeerplaats overgedragen aan hun nieuwe baasjes. Ook dit is in strijd met de wet.
Gedumpt bij asiel
House of Animals Investigations ging voor het onderzoek ook naar het asiel in Italië, waar de puppy’s vandaan komen. De dieren zijn in dozen voor de deur van het asiel gezet, waarmee van zwerfpuppy’s eigenlijk geen sprake is. Ook zegt Pups voor Adoptie op haar website dat er enorme overlast is van zwerfhonden, die de mensen in het dorp ‘s nachts wakker zouden houden. Ook dit blijkt niet te kloppen. Er zijn nauwelijks zwerfhonden in dit dorp. Een team van Nederlandse dierenartsen die in de regio zwerfdieren zouden gaan steriliseren kwam tot dezelfde conclusie. Men ging onverrichter zake weer naar huis. Karen Soeters van House of Animals:
“Pups voor Adoptie misleidt adoptanten op alle mogelijke manieren, met nare gevolgen voor de dieren en hun nieuwe baasjes. Honden blijken vaak ziek en extreem bang. Een achtervang is er niet. ‘Breng maar naar het asiel’, horen we terug van wanhopige adoptanten. Dit moet stoppen en daarom hebben we aangifte tegen deze handelaar gedaan. Het gaat ook ten koste van het vertrouwen in stichtingen die wél binnen de regels en zonder winstbejag adoptiedieren importeren.”
Niets staat een verbod op onverdoofd slachten nog in de weg | Foto: publiek domein
Er was al geen enkel excuus meer om een verbod op onverdoofd slachten van dieren uit te stellen. Vandaag is dat nog eens bevestigd door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Het Hof oordeelt dat een dergelijk verbod niet in strijd is met de vrijheid van godsdienst, noch met het verbod op discriminatie. Eindelijk staat het zwart op wit. Niets staat een verbod op onverdoofd slachten nog in de weg.
Dertien organisaties en personen hadden een zaak aangespannen, onder meer omdat ze vinden dat ze vanwege religieuze voorschriften door het verbod op onverdoofd slachten in Vlaanderen en Wallonië uit 2019 geen dieren meer kunnen slachten. Eerst klopten ze aan bij het Belgisch Grondwettelijk Hof waar ze ongelijk kregen, waarna ze naar het Europese Hof stapten omdat het verbod in strijd zou zijn met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het hof is echter unaniem van mening dat een verbod op slachten zonder verdoving proportioneel is, gezien voor het nagestreefde doel, namelijk de bescherming van het dierenwelzijn als element van de 'publieke moraal'.
Nu kunnen de organisaties nog in hoger beroep gaan. Ervan uitgaande dat áls ze dat zouden doen ze daar wederom ongelijk krijgen, betekent dit concreet dat niets een verbod op onverdoofd slachten in heel Europa in de weg staat. Deze uitspraak geldt namelijk voor alle 47 landen van de Raad van Europa.
Jaarlijks ruim een miljoen dieren onverdoofd geslacht | Foto: publiek domein
Niets staat een verbod nog in de weg
Veertien jaar heb ik als directeur van het wetenschappelijk bureau van de Partij voor de Dieren intensief meegewerkt aan het wetsvoorstel om deze afschuwelijke vorm van dierenleed te verbieden. Eigenlijk is het meer de uitzondering uit de wet te krijgen, want het is verboden dieren onverdoofd te slachten, tenzij je dat vanuit religieuze overwegingen niet doet. Ik heb het altijd onbegrijpelijk gevonden dat dit wetsvoorstel niet is aangenomen door de Eerste Kamer en dat er nog steeds geen nieuw wetsvoorstel is ingediend.
Met House of Animals hebben we sindsdien jaarlijks gepubliceerd over de onzinnigheden die men uit de hoge hoed tovert om dit ernstige dierenleed te maskeren. Zoals het convenant uit 2012 van de overheid en vertegenwoordigers van de joodse en islamitische gemeenschap, met afspraken om het welzijn van onverdoofd geslachte dieren zogenaamd te verbeteren en daarmee vooral het wetsvoorstel van de Partij voor de Dieren te laten sneuvelen.
Nu in 2024, 12 jaar na dato, is er nog steeds niets gebeurd met dit convenant. Zo moeten dieren volgens het convenant na de halssnede na maximaal 40 seconde geen bewustzijn meer vertonen en anders alsnog verdoofd worden. Ik kan je vertellen dat vrijwel alle koeien, kalveren en stieren dan na 40 seconden verdoofd zouden moeten worden.
Onverdoofd slachten leidt tot ernstig dierenleed | Foto: publiek domein
Ruim 1.000.000 dieren
Jaarlijks worden er nog steeds meer dan een miljoen dieren in Nederland onverdoofd geslacht. Zeker 230 wetenschappelijke onderzoeken en publicaties geven aan dat onverdoofd slachten leidt tot ernstig dierenleed. Ook het Bureau Risicobeoordeling en Onderzoeksprogrammering (BuRO) van de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) pleitte in een eerder gepubliceerd advies aan de staatssecretaris van Economische Zaken voor een verbod op onverdoofd ritueel slachten.
En als je nu denkt wij lopen in Nederland toch voorop qua dierenwelzijn? Nou, ik dacht het niet! In Zweden, Zwitserland, Noorwegen, IJsland, Malta, Nieuw-Zeeland, Polen, Denemarken én België geldt al een verbod op de onverdoofde slacht. Dus ik zou zeggen: waar blijft dat wetsvoorstel? Er is niets, maar dan ook werkelijk niets dat het tegenhoudt! .
Om gewonde oorlogsdieren te helpen zal House of Animals in Oekraïne een mobiel noodhospitaal met operatie-unit helpen opzetten. Karen Soeters bezocht de frontlinie van Oekraïne, waar naast mensen ook dieren ernstig gewond raken en medische zorg nodig hebben.
Op uitnodiging van lokale dierenbeschermers bezocht House of Animals tussen 12 en 19 december diverse organisaties in Oekraïne. De reis ging naar Mykolaiv, Zaporizja en Dnipro. Het doel was om te onderzoeken welke noodhulp er op korte termijn nodig is voor de achtergelaten dieren.
Nog deze winter zal House of Animals een noodhospitaal voor de oorlogsdieren helpen opzetten in dit gebied. Karen Soeters legt uit waarom:
"Dagelijks worden gewonde honden, katten en paarden met schotwonden en granaatscherven door soldaten bij dierenopvangcentra aan de frontlinie binnengebracht. Een noodhospitaal is nodig om deze dieren te kunnen helpen. Veel dieren zijn er gruwelijk aan toe: we zagen katten binnenkomen met afgerukte kaken en kapotgeschoten oogjes en honden met ernstige verwondingen aan hun buik en poten. Er is echt snel hulp nodig."
Naast het opzetten van een noodhospitaal voor gewonde dieren zal House of Animals een 'voedselluchtbrug' openen, om de komende winter zo veel mogelijk achtergelaten huisdieren aan de frontlinie van voedsel te voorzien. Karen Soeters:
"Hiervoor zal ruim 540.000 kilo voedsel nodig zijn. De lokale vrijwilligers hebben geen geld meer om de dieren van voldoende eten te voorzien om de winter door te komen."
Het werk van House of Animals wordt geheel mogelijk gemaakt dankzij donaties. Karen Soeters:
"Een welgemeend dankwoord voor alle donateurs. Dankzij hun bijdrage kan House of Animals mensen en dieren in Oekraïne helpen. Steun die licht brengt in donkere dagen."
House of Animals reisde een week langs het front in Oekraïne, om oorlogsdieren en hun verzorgers met kerstbrokken en liefde de winter door te helpen. De actie voor oorlogsdieren duurt echter voort, want ook na de kerst is hulp heel hard nodig. In deel 4 van haar reisblog vertelt Karen Soeters over de laatste uren in Oekraïne. Met pijn in het hart moet het team afscheid nemen van mensen en dieren waarmee een bijzondere vriendschap is ontstaan.
Ons werkbezoek in Oekraïne zit er bijna op. Hoezeer ik ook naar mijn familie en vrienden in Nederland verlang, ik heb er echt moeite mee om te vertrekken. Deze vreselijk gemene oorlog eist al twee jaar z’n tol, maar haalt tegelijk het mooiste boven in mensen. Die mensen hier achter te laten, belast met de enorme verantwoordelijkheid om voor dieren te zorgen, breekt mijn hart. Ik heb het verdriet en de pijn in hun ogen gezien. En nu met de feestdagen in zicht, is dat iets wat keihard aankomt.
Kerst wordt groots gevierd in Oekraïne. Ook in deze moeilijke tijd kun je overal op marktjes en langs de weg kerstbomen kopen. Kerstversiering binnen en buiten maakt het feestelijke beeld compleet. Mensen doen hun best om iets te behouden van het leven voor de oorlog. Maar aan elke kersttafel ontbreken familieleden en vrienden. Veel mensen zijn gevlucht naar het buitenland en heel veel vaders, broers en echtgenoten vechten, of vochten aan het front.
Kerstbrokken en liefde voor oorlogsdieren
Op de eerste dag van ons werkbezoek moeten we meteen een enorme tegenvaller verwerken: onze fotograaf haakt af. Hij krijgt al in Lviv - waar het op dat moment heel rustig is - een allesoverheersend gevoel van paniek. Oorlog raakt de grondvesten van het bestaan en doet soms dingen met mensen die je vooraf niet kunt voorzien. Met behulp van onze meer dan fantastische beveiligers en de lieve collega’s in Nederland hebben we alles op alles gezet om hem terug de grens over te krijgen. Enorm balen, maar gelukkig zijn we gewend om te improviseren.
Zonder beveiligers geen bezoek aan een land in oorlog. Zo werkt het hier. Deze mannen geven een veilig gevoel en maken als mens veel indruk op ons. Zo ook de beveiliger die ons tweemaal eerder tijdens werkbezoeken begeleidde. Dit keer kan hij zijn team niet verlaten. Hij wil ons dolgraag zien wanneer we in Mykolaiv zijn, vlakbij de vuurlinie. Hij is daar ook en verheugt zich erg op een dag verlof en het weerzien met ons. Ik vind dat zo bijzonder. Wij verheugen ons er ook enorm op. Maar helaas. Door alle dreigingen in het gebied konden we maximaal anderhalf uur blijven bij The City of Dog, het doel van de reis naar Mykolaiv. De stad ingaan is echt geen optie. Scholen zijn dicht en er is bijna niemand op straat. Het luchtalarm loeit al wekenlang, iedere dag weer.
Het is als je veilig in Nederland zit moeilijk voor te stellen hoe vreselijk het daar moet zijn aan het front. Toen we elkaar bijna twee jaar geleden voor het eerst ontmoetten, dacht niemand dat deze gruwelijke oorlog zo lang zou duren. Zo veel slachtoffers, mensen en dieren. Alle vernietiging, verdriet en pijn. Zo grimmig. Met onze vriend houden we contact via de chat, maar ik had hem zo graag een knuffel gegeven. Bij deze dan maar, op afstand.
Raketten en kamikazedrones
De beveiligers doen er alles aan om ons heelhuids door Oekraïne te loodsen. Bij gevaar spreken ze geruststellende woorden. Angst hebben we dankzij hun resolute optreden nooit gevoeld.
"Don’t be afraid, everything will be fine."
Toch ben ik nieuwsgierig naar wat er zoal speelde om ons heen. Duidelijk is dat het Nederlandse nieuws zeer beperkt informeert over de constante dreiging, aanvallen met drones en de aanwezigheid van Russische MIG-vliegtuigen, die soms wel en soms niet een raket dragen. Het overzicht wat ik krijg is huiveringwekkend. Er vlogen meermaals vijandelijke raketten over onze hoofden, op weg naar doelen elders in Oekraïne. De Oekraïens luchtverdediging wist een aanval door kamikazedrones af te slaan en haalde vijandelijke raketten uit de lucht.
Luchtalarm bij de dieren
Terwijl wij in de schuilkelders zaten waren er buiten artilleriebeschietingen. Ondergronds ben je veilig, maar mensen als Angel, Tanja en buurvrouw, Jana, Olga, Ludmilla en Yulia laten hun dieren tijdens het luchtalarm niet in de steek. De oorlog is continu aanwezig, maar onze focus ligt op de oorlogsdieren en hun verzorgers. Mensen die zo blij zijn met ons bezoek dat het me diep ontroert. We hebben hun angst en moeheid gezien. Samen aan tafel in een caravan, hutje of houten huisje spraken we open en eerlijk over de mogelijkheden en beperkingen om onze hulp voort te zetten. We beloven alles op alles te zetten om de steun vanuit Nederland te intensiveren. Ik heb diep respect voor hun doorzettingsvermogen en hun onvoorwaardelijke liefde voor dieren. Deze mensen hebben onze hulp kei en keihard nodig.
De reis terug is lang en heel vermoeiend. Doorlopend klinkt het luchtalarm, maar gelukkig kunnen we doorrijden. Waar we wel stoppen zien we honden. Kleine, grote, pluizige, nieuwsgierige en bange dieren. Soms met een halsband om, maar inmiddels weet ik dat dat niets meer zegt. Er zijn heel veel huishonden op straat terechtgekomen. Sommigen hebben zelfs een riem aan hun halsband. Ergens mist iemand zijn of haar hond deze kerst. Zouden ze elkaar ooit terugvinden?
Door problemen bij de grens overnachten we niet in Lviv, maar rijden direct door naar Polen. Bij de grens is het een puinhoop, want gisteren is er iemand doodgereden. Onze chauffeur was op dat moment in de buurt en heeft geprobeerd het slachtoffer te reanimeren. Helaas mocht dat niet baten. En dus nemen we in een restaurant in Lviv afscheid van ons fantastische veiligheidsteam. Ik weet dat ze meelezen, dus heel veel dank voor alles M, M, R, P en D!! Jullie zijn de besten. Blijf alsjeblieft veilig en heel graag tot een volgende keer!
In het holst van de nacht komen we aan bij een Pools hotel. Ik voel mij koud, leeg en moe. Net als de vorige keren bekruipt me een gevoel dat ik er niet alles uit heb kunnen halen. Dat we meer moeten doen. En ik weet dat het komt omdat ik moe ben, maar dat helpt niet; ik voel mij ellendig. Oorlog is het ergste wat mensen en dieren kan overkomen. Alleen liefde kan dat overwinnen, zo heb ik deze indrukwekkende reis mogen ervaren. Het mooiste kerstgevoel wat deze bijzondere mensen en dieren mij konden schenken. Dank daarvoor lieve vrienden. En een welgemeende omhelzing voor alle donateurs. Dankzij jullie kan House of Animals mensen en dieren in Oekraïne helpen. Jullie steun brengt licht in donkere dagen. .
House of Animals is in Oekraïne om asieldieren en hun verzorgers de winter door te helpen. In haar derde reisblog vertelt Karen Soeters over Mykolaiv, waar het team een bezoek brengt aan The City of Dog. Bijna lukt het niet om het asiel te bereiken, maar op het laatste moment krijgt House of Animals toch groen licht. Dankzij donateurs kan The City of Dog het hoofd boven water houden.
Gisteravond verheugde ik mij enorm op een douche. Na geknuffel met heel veel honden, katten en andere lieve dieren, stinken we een uur in de wind. Omdat het de sterfdag is van mijn vader wil ik graag een kaarsje aansteken in een kerk. Dus gisteren al aan security gevraagd of dat kan. In de buurt van ons hotel wordt een kerkje gevonden.
Het liefst wil ik alleen naar binnen, maar dat mag niet uit veiligheidoverwegingen. En dus lopen er twee forse types mee met een indrukwekkende outfit en een walkie-talkie. Zelf zit ik van top tot teen onder de modder. Tot overmaat van ramp staat de walkie-talkie ook nog aan. Opeens begint dat ding te tetteren, terwijl het in de kerk doodstil is. Maar de mannen doen zo veel moeite voor me en weten waarom ik hier ben, dus ik vergeef het ze meteen.
Uiteindelijk zijn het twee kaarsen geworden. Een voor mijn vader en een voor iedereen in Oekraïne. Voor de zoveelste keer besef ik hoe het moet zijn voor de mensen en dieren hier, die al bijna twee jaar in een afschuwelijke oorlog leven.
Kerstbrokken voor The City of Dog in Mykolaiv
We hebben lang gedacht dat het niet zou lukken om naar Mykolaiv te gaan, een stad waar al lang een vreselijke strijd plaatsvindt. De wegen zijn afgesloten en het luchtalarm gaat voortdurend af. Dat bevestigen ook Ludmilla en Yulia van The City of Dog. Voor hen is het belangrijk dat we komen. Het lijkt een soort houvast, iets om naar uit te kijken in deze donkere dagen. Toen we eerder lieten weten dat de kans heel klein was dat we Mykolaiv zouden bereiken hadden ze alle begrip, maar moesten wel huilen. En heel eerlijk, wij ook. Opnieuw een keiharde bevestiging hoe ernstig de situatie is waarin deze mensen en hun dieren leven.
Mykolaiv is afschuwelijk getroffen. De helft van de mensen is gevlucht, de scholen zijn dicht en kinderen zitten vooral binnen. De stad ligt strategisch bij de rivier. We begrijpen dat er nu een nieuwe manier van terreur wordt toegepast, namelijk het aanvallen van voertuigen met drones. Daarom zijn alle toegangswegen tot de stad afgesloten. Oekraïne is een immens groot land en de weg naar The City of Dog is toch weer langer dan ik dacht. Overal bij tankstations en in dorpjes waar we doorheen rijden zie je honden op straat.
Ik ben zo ontzettend blij dat het uiteindelijk gelukt is om onze lieve vriendinnen van The City of Dog toch te ontmoeten, zelfs al was het maar heel kort. We hebben het schaap gezien dat ze vorig jaar hebben gered van de slacht, dat ook nog een cadeautje in haar buik bleek te hebben. We zagen de nieuwe verblijven, die dankzij donateurs van House of Animals mogelijk zijn gemaakt. Wat is die hulp goed terechtgekomen bij deze mensen!
We knuffelen de puppy’s die veelal door militairen naar The City of Dog zijn gebracht. Samen drinken we koffie met lekkernijen, in een klein kamertje waar speciaal voor ons een vuur is aangemaakt om het warm te krijgen. We hebben in korte tijd veel gezien, geluisterd naar hun verhalen en heel veel knuffels gegeven. Maar dan moeten we toch echt gaan. Van de beveiliging hebben we anderhalf uur gekregen en die zijn voorbij gevlogen. En ook hier beloven we terug te komen en alles op alles te zetten om ze zo goed mogelijk te blijven steunen.
De grote poort gaat open en we rijden letterlijk met pijn in ons hart weg. Het voelt alsof we deze lieve mensen en al die dieren in een soort hel achterlaten. Die afschuwelijke oorlog moet gewoon stoppen. Maar we zijn nauwelijks vertrokken of het luchtalarm gaat weer loeien.
Van de weg gereden
Met lieve Yulia, Ludmilla en de dieren van The City of Dog nog op ons netvlies, begint de lange reis terug naar Lviv. Onze beveiliging wijzigt de route voortdurend, want het is een gevaarlijke tocht. Als de duisternis invalt kleurt de lucht op sommige plaatsen roze. Dat zijn schijnwerpers waar Oekraïne Russische drones mee probeert te lokaliseren. Iets wat er op het eerste oog mooi uitziet, blijkt een oorlogsstrategie.
Van de weg gereden in the middle of nowhere | Beeld: screenshot Google Maps
We rijden een uur in het duister, wanneer vanuit het niets een enorme vrachtwagen onze auto’s van de weg rijdt. Met een enorme knal belanden we in een kuil naast de weg. Oké, dit had ik even niet zien aankomen. Daar staan we dan in het donker, in the middle of nowhere ergens tussen Mykolaiv en Kiev. Wat nu? De beveiliging wil ons geruststellen, maar dat is gelukkig niet nodig. Ik ben zo trots op de kracht en weerbaarheid van ons team! Collega Helma en cameravrouw Sanne laten zich niet uit het veld slaan. En dus gaan de beveiligers buiten in de kou aan de slag, want er is behoorlijk wat schade. In de verte klinkt het luchtalarm.
Het wordt een lange nacht. De reis loopt ten einde, maar de laatste loodjes wegen zwaar. In mijn vierde en laatste reisblog lees je het vervolg van deze indrukwekkende reis. .
House of Animals reist tussen 12 en 19 december langs de frontlinie van Oekraïne, om asieldieren en hun verzorgers de winter door te helpen. In haar tweede reisblog vertelt Karen Soeters over de tocht van Zaporizja naar Dnipro. Daar bezoekt het team de geredde honden en katten van Tanja en de grote dierenopvang Pegasus. Dankzij donateurs van House of Animals krijgen Tanja en Pegasus hulp om de tweede oorlogswinter te overleven.
De dagen vliegen voorbij. Hier werken is af en toen ontzettend ingewikkeld. Zo ging gisteren het luchtalarm vier keer af. Daar ontkom je niet aan, dus zijn we vier keer de schuilkelder ingegaan, gespannen wachtend op iets wat hopelijk niet gebeurt. Deze reis horen we het alarm vooral overdag. In juni was dat 's nachts. Nachtelijk luchtalarm is makkelijker voor ons, maar absoluut niet te doen voor de mensen die hier wonen.
We reizen van Zaporizja naar Dnipro, waar we als eerste de opvang Meauw Woof van Tanja bezoeken. Net als Angel vangt Tanja in haar eigen huis oorlogsdieren op. Ze is eigenlijk psychiater, maar Tanja heeft haar baan aan de wilgen gehangen vanwege de full time zorg voor inmiddels 167 dieren. Haar man was militair, maar hij is helaas overleden. Dankzij hem weten veel militairen Tanja te vinden als ze gewonde katten willen helpen. Beelden die ik eerder zag zijn hartverscheurend.
We krijgen een uitgebreide rondleiding door het nieuwe kattenhuis, dat mogelijk is gemaakt dankzij de donateurs van House of Animals. Na kennismaking met alle bewoners van Meauw Woof moeten we alweer afscheid nemen, want het is een moeilijke reis vol onzekerheden. Maar Tanja laat resoluut weten dat ze heel teleurgesteld is als we niet even naar haar buurvrouw gaan. 'Buuf' zorgt voor heel veel honden van Tanja. "Vorige keer moesten jullie ook al zo snel weg", klinkt het een beetje verdrietig.
Het is hartverwarmend dat mensen ons zo graag alles willen laten zien. En dus gaan we ook naar de buurvrouw, al is het maar kort. Ze staat ons al een tijdje buiten op te wachten. Zodra het hek van haar tuin opengaat, schiet als een bliksemschicht een vrolijke pup naar buiten. Het hondje heeft duidelijk zin in een spelletje 'pak me dan, als je kan...'. Wie het spelletje wint zie je hieronder: .
Weer luchtalarm
Na het bezoek aan Meauw Woof van Tanja gaan we naar een hotel om in te checken. Vlak voordat we de parkeerplaats oprijden gaat het luchtalarm af. Meteen door naar de schuilkelder. Dat blijkt de spa van het hotel te zijn. Bij een schuilkelder denk je misschien aan iets heel anders, maar alles wat onder de grond ligt voldoet. Tijdens het luchtalarm realiseer ik mij dat veel mensen helemaal geen toegang hebben tot een schuilkelder. De eerste beelden van de oorlog waren vooral overvolle metrostations, waar mensen naartoe gingen met familie en huisdieren. Nu reageren de meesten nauwelijks op het luchtalarm. Na twee jaar oorlog zijn ze moe.
De volgende dag staat in Dnipro een bezoek aan onze vrienden van Pegasus op het programma. Zoals bij alles wat we van plan zijn, is het tot op de laatste dag maar de vraag of het gaat lukken. Pegasus ligt afgelegen. Als het sneeuwt of gaat ijzelen is de weg naar het asiel slecht begaanbaar, nog los van de dreiging door drones en raketten.
Gelukkig is het weer goed dus we kunnen op pad. We hebben een strakke planning gemaakt wat we willen filmen, want Pegasus is met meer dan 1000 dieren echt groot. Voor de oorlog woonden hier zo’n 500 dieren, maar dat aantal verdubbelde snel. Er wonen honden, katten, paarden, ezels en varkens, maar ook dieren gered uit een dierentuin. En zo maakte ik kennis met een neusbeer.
House of Animals heeft Pegasus dankzij onze donateurs enorm kunnen steunen. Daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor. We konden helpen met de bouw van nieuwe hondenverblijven om de toestroom van oorlogsdieren aan te kunnen. Dankzij donaties kreeg Pegasus generatoren om elektriciteit op te wekken, de renovatie van het in brand gevlogen huis voor oude en kwetsbare honden, voeding, medicijnen en het herstel van een oude hooischuur, die vorig jaar op instorten stond.
Gewonde hond, paard en twee ezels
Wat moet het moeilijk zijn om alsmaar dieren aangeboden te krijgen. Vandaag wordt er weer een zwaar gewonde hond binnengebracht. Zijn heupen lijken verbrijzeld. Van zijn achterpoten is ook niet veel meer over. Of deze hond te redden is weet ik niet. Maar wat ik wél weet is dat de dierverzorgers hier alles op alles zullen zetten om hem een kans te geven. Ze hebben inmiddels ervaring met gehandicapte honden, waarvoor een speciale unit is gebouwd. Ook weer dankzij onze financiële steun. .
.
Nog voor wij arriveerden zijn vanochtend ook een paard en twee ezels binnengebracht, gered uit Avdijvka. Daar wordt op dit moment weer afschuwelijk gevochten. Eigenaren zijn in blinde paniek gevlucht en buren hebben zich tot nu toe over de dieren bekommerd. Maar ook zij zijn verdreven uit hun huis en brachten de dieren naar Pegasus.
Na het schrijven van mijn tweede reisverslag besloot ik te gaan slapen. Maar inmiddels is het even over drieën 's nachts en we zitten weer in de schuilkelder. Dat het alarm vooral overdag afgaat is verleden tijd. Ook 's nachts maken drones het leven van de burgers zuur. Over een paar uur moeten we alweer klaarstaan in de hotellobby, maar ik heb geen idee of we de schuilkelder voor die tijd kunnen verlaten. Het is onrustig buiten, dat is duidelijk. Ik denk aan Pegasus en de indrukwekkende woorden van Olga:
House of Animals is in Oekraïne om oorlogsdieren en hun verzorgers de koude winter door te helpen. De oorlog is constant aanwezig door het luchtalarm en bezoeken aan schuilkelders. Op straat en in opvangen leven veel bange dieren. House of Animals wil in deze situatie een beetje warmte brengen met de actie 'Kerstbrokken uit Nederland voor oorlogsdieren in Oekraïne'. In Karen's blog vandaag de eerste dagen van het bezoek, die lastig verlopen. De reis gaat richting Angel in Zaporizja.
Door een hack ligt het netwerk eruit. In veel gebieden is nauwelijks bereik. Iedereen op de hoogte houden van wat we aan het doen zijn is heel erg lastig. Ook betalen gaat moeilijk, omdat een van de grote banken in Oekraïne ook is gehackt. De eerste dag verloopt daarom meteen anders dan verwacht. Kunnen we de rekening wel betalen in het hotel? Gelukkig gaat het goed.
De tweede dag vertrekken we heel vroeg richting de stad Zaporizja, bekend van de kerncentrale waar veel zorgen over bestaan. Het is een lange reis, waar ons team 20 uur voor heeft uitgetrokken. Dat is inclusief stoppen en controles bij roadblocks, de militaire controlepunten. In juni waren deze roadblocks meestal onbemand, maar ditmaal niet. We horen over heftige nachtelijke bombardementen op Kiev. De oorlog is volop gaande. We hopen dat dit nieuws Nederland bereikt.
Steeds kouder
Net iets voor 9 uur vermindert de auto snelheid en wordt de radio uitgezet. Iedere ochtend herdenkt men de slachtoffers van deze afschuwelijke oorlog. Er is heel veel sneeuw gevallen de afgelopen weken, maar de wegen lijken tot nu toe goed begaanbaar. Op het prachtige landschap ligt een sprookjesachtig, dik pak sneeuw. Mooi in onze ogen, maar vooral erg koud. En hoe meer we richting het oosten rijden des te kouder het wordt. Vreemd eigenlijk, want het is net onder het vriespunt. Maar richting de avond voelt het veel kouder.
Net als tijdens onze vorige reis valt het op dat het leven ondanks de oorlog gewoon doorgaat. De winkels zijn open en de mensen wachten bij de bus om naar hun werk te gaan. En overal zijn kerstlichtjes opgehangen. In de horecagelegenheden zijn kerstbomen opgetuigd.
Angel in Zaporizja
De dag waarop ik mij enorm op verheugd heb is eindelijk daar. Tijdens ons vorige bezoek aan Oekraïne hebben we Angel, die we al sinds het begin van de oorlog steunen, enorm moeten teleurstellen. Uit veiligheidsoverwegingen konden we in juni niet bij haar langskomen. Ze woont in Zaporizja. Voor de oorlog had ze 15 honden in huis. Een klein appartement middenin de stad. Toen steeds meer mensen de stad ontvluchtten werd haar pijnlijk duidelijk hoeveel dieren er zijn achtergelaten.
Angel ging steeds meer dieren opvangen die ze op straat aantrof, maar ook die simpelweg in een huis waren achtergelaten. Veel mensen dachten dat ze een paar dagen weg moesten en dat daarna alles voorbij was. Ze lieten dieren achter met wat bakjes voer en een flinke bak water, want dat zou genoeg moeten zijn. Maar helaas, het was niet genoeg en de mensen kwamen niet terug. Angel heeft inmiddels 49 honden en 65 katten in haar kleine appartement. Voor hen zorgen is haar leven.
Alle honden en katten laat ze binnen een week steriliseren. Ook buiten voert ze dieren. Angel heeft heel veel organisaties aangeschreven voor hulp, want zo veel dieren verzorgen vormt een zware financiële druk. Maar Angel is geen stichting of bedrijf en geen enkele organisatie reageerde. Behalve House of Animals! Ik ben daarom ontzettend dankbaar dat wij haar dankzij onze donateurs wél kunnen helpen.
Het geluid binnen van de blaffende honden zorgt ervoor dat rustig met elkaar praten niet echt mogelijk is. Tot Angel ons naar haar slaapkamer leidt. Een kleine ruimte die zeer kleurrijk is aangekleed en naar wierook ruikt. En ook hier zitten heel veel honden. "Als we rustig op bed gaan zitten houden ze vanzelf op met blaffen", zegt Angel. Ze zijn niet gewend dat er plotseling veel mensen binnenkomen. Daar kan ik mij alles bij voorstellen.
Overal, in alle kamers zitten dieren. In de keuken hangen netten aan het plafond waar katten in liggen te slapen. Twee poezen hebben dicht naast elkaar een lekker plekje gevonden in een enorme soeppan.
Mijn lieve collega Helma wilde graag even gebruikmaken van het toilet. "Geen probleem", zegt Angel. Eerder zag ik in het toilet naast de pot een hele bange hond zitten. Inmiddels zijn het er twee. Helma wordt vriendelijk het toilet ingeduwd. De inmiddels grommende honden blijven gewoon zitten. Ik denk dat Angel het inmiddels gewend is, want de deur gaat dicht. Maar uit respect voor de prachtige witte tanden van de honden en haar eigen billen, besluit Helma toch maar ergens anders een toilet te bezoeken.
Naar de schuilkelder!
We gaan samen met Angel naar buiten, want dat is een belangrijk onderdeel van haar routine. Ze wandelt met vijf honden, brengt ze thuis en wandelt dan met de volgende vijf honden. Ongelofelijk wat een energie en liefde voor dieren heeft deze vrouw.
Eenmaal buiten gaat het luchtalarm af. Onze beveiliging handelt meteen: we moeten naar de schuilkelder! Maar hoe moet het nu met Angel? Zij gaat niet naar een schuilkelder, maar naar haar dieren, in haar appartement op 1 hoog. Wat voel ik mij ellendig om haar achter te laten. Maar de beveiliging is duidelijk en duwt mij richting de auto. Met pijn in mijn hart stap ik in. Zo is het leven hier in Zaporizja. Voortdurend leven in angst. En dat die angst niet onterecht is zie ik latere die dag, waarover in mijn volgende bericht meer.
De tot celstraf veroordeelde broodfokker Kevin T. is gevlucht naar België en houdt daar opnieuw honden. Dat blijkt uit onderzoek van House of Animals Investigations. In Nederland is gruwelfokker T. wegens ernstige dierenmishandeling veroordeeld tot een gevangenisstraf van 18 maanden, waarvan 9 maanden onvoorwaardelijk. Ook heeft hij een houdverbod opgelegd gekregen.
Ondanks het houdverbod zou de man in zijn woning in Heerlen 15 honden hebben gehouden, voordat hij naar Scherpenheuvel in België vluchtte. Ook adverteerde hij met honden op Marktplaats. Karen Soeters van House of Animals:
“De kans dat de honden illegaal naar België zijn gebracht en niet zijn ingeënt tegen rabiës (hondsdolheid) acht ik zeer groot. Deze man verhuist van plek naar plek, waar hij een spoor van dierenleed achterlaat. We hebben contact opgenomen met de politie in België die een onderzoek is gestart. Deze man moet hoe dan ook voor eens en altijd gestopt worden.”
In onderstaande reportage gaan Karen Soeters en het team van House of Animals Investigations naar het Belgische Scherpenheuvel, waar T. zich heeft verschanst: .
Gruwelfokker Kevin T.
Bij een inval eerder dit jaar bleek dat Kevin T. fraudeerde met inentingsbewijzen en hondenpaspoorten. In maart haalden de Landelijke Inspectiedienst Dierenbescherming (LID) en de politie 21 zwaar verwaarloosde honden weg bij de broodfokker, toen nog gevestigd in Deurne. De dieren werden aangetroffen op een zolder en in een paardenstal. Ze hadden ernstig vervilte vachten, infecties door schurftmijt, verwaarloosde gebitten en ontstekingen aan luchtwegen en darmen. De fokker was inmiddels een bekende van de politie, maar er bleven tot ontsteltenis van House of Animals toch nog 80 honden achter.
De gruwelfokker was eerder gevestigd in Veldhoven, gemeente Overbetuwe en Stein. Bij de start van nieuwe gerechtelijke procedures verdween Kevin T. keer op keer uit beeld, om in een andere gemeente opnieuw te beginnen.
In mei deed T. een poging om 118 verwaarloosde honden in een verlaten schuur te verstoppen voor controle. De politie ontdekte de honden na een melding en ditmaal werden wel alle dieren in beslag genomen. Karen Soeters:
“Na een tussenstop in Heerlen is Kevin T. naar een afgelegen gebied in België gevlucht. Het team van House of Animals Investigations heeft alles op alles gezet om hem op te sporen en dat is gelukt. Hij dacht onschendbaar te zijn, maar wij blijven hem volgen totdat hij geen honden meer heeft.”
Karen Soeters van House of Animals en de bekende Nederlandse dierenarts Piet Hellemans bieden dinsdag in Den Haag de petitie ‘Stop het doden van honden en katten op Curaçao’ aan, die ruim 10.000 keer is ondertekend. Stichting Dierenbescherming Curaçao (SDBC) is een vangactie van zwerfdieren gestart met het doel de dieren af te maken. Dit is naast onethisch ook bij wet verboden.
De petitie wordt overhandigd aan de vaste Kamercommissie Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV) en later dinsdag aan premier Gilmar Pisas van Curaçao. Het vangen en doden van zwerfdieren door de Curaçaose dierenbescherming is wettelijk niet toegestaan. Deelnemende honden- en kattenmeppers krijgen bovendien een vergoeding, wat een verdienmodel in de hand werkt waardoor 'makkelijke' huisdieren ook van straat geplukt zullen worden. Karen Soeters was als oprichter van House of Animals betrokken bij meerdere zwerfdierprojecten op Curaçao. Zij maakt zich zorgen:
“Dit veroorzaakt naast intens dierenleed ook mensenleed, want reken maar dat er makkelijk toegankelijke huisdieren opgepakt gaan worden. Ook is het absurd dat SDBC voor deze maatregel kiest, terwijl ze zelf mede veroorzaker zijn van een gebrek aan opvang.”
Stichting Dierenbescherming Curaçao zegt gedwongen te zijn om zwerfdieren te doden wegens gebrek aan opvangplekken, maar de Curaçaose dierenbescherming verzaakte zelf om de benodigde opvangplekken te creëren. SDBC deed veel te weinig om het zwerfdierprobleem in te dammen en is daarmee ernstig in gebreke gebleven, aldus House of Animals.
Samen met de van televisie bekende dierenarts Piet Hellemans biedt Karen Soeters de petitie aan bij de commissie. Piet Hellemans heeft al heel wat zwerfdieren op Curaçao gesteriliseerd. Hij is naast dierenarts (onder meer) bekend als presentator van het tv-programma Beestengeluk op SBS6. Hellemans is verbijsterd over het plan van Stichting Dierenbescherming Curaçao:
“Wat Dierenbescherming Curaçao nu gaat doen is wreed en compleet zinloos, dit is verdelging van katten en honden en heeft niets met dierenwelzijn te maken. Al het werk van de stichtingen en vrijwilligers voor de zwerfdieren en gedumpte dieren op Curaçao wordt volledig teniet gedaan door het massaal vangen en doden van de honden en katten.”
Het afmaken van de dieren is een klap in het gezicht van alle vrijwilligers en donateurs die zich het lot van zwerfdieren op Curaçao aantrekken. Het werkt ook nog eens averechts, want voor ieder dood dier neemt een ander dier die plek weer in, waardoor je eindeloos blijft vangen en afmaken. Alleen de TNRC-methode is bewezen effectief: trap (vangen), neuter (castreren/steriliseren), return (vrijlaten) en care (verzorgen). Met de TNRC-methode komen er op den duur geen nieuwe generaties honden en katten bij en verdwijnt de problematiek vanzelf, zonder het nodeloos doden van dieren.
Karen Soeters van House of Animals kent de zwerfdierproblematiek op Curaçao van dichtbij en maakte er onder meer de documentaire ‘Lost in Paradise: The Dogs of Curaçao’:
“Ik begrijp niet dat een organisatie die dieren vangt en afmaakt de naam ‘dierenbescherming’ nog draagt. De aanpak van Stichting Dierenbescherming Curaçao is bij wet verboden, is onethisch en werkt contraproductief. Het doden van honden en katten op Curaçao moet gestopt worden.”
Amsterdam/Dnipro, 18 juni 2023 - Het team dierenbeschermers van House of Animals is aangekomen in het overstroomde rampgebied in Oekraïne. Bij Dnipro bezoeken zij vandaag Pegasus, het een na grootste dierenasiel dat vlakbij de frontlinie ligt. Pegasus is na de damdoorbraak direct begonnen met het redden van dieren, maar de opvang barst inmiddels uit zijn voegen.
House of Animals hielp dierenasiel Pegasus eerder in 2022, onder meer met voedsel en de aankoop van een generator en andere voorzieningen waaraan dringend behoefte was. Ook kon dankzij donaties een stal voor 16 paarden worden gebouwd en kregen ze vers hooi om de winter door te komen. Vandaag zal het team van House of Animals Pegasus bezoeken om te kijken welke hulp nu nodig is. Het asiel huisvest zeker 1000 dieren.
Sinds de overstroming en toename van het oorlogsgeweld in de regio is er een groot tekort aan basisbehoeften als diervoeding en medicijnen, maar ook aan veilige opvangruimte. Medewerkers van Pegasus halen nog dagelijks dieren uit het water, maar er zijn geen dierverblijven meer om ze te huisvesten. Karen Soeters van House of Animals gaat over de situatie in gesprek met Pegasus-manager Olga Kozak en zal de ontheemde dieren in het asiel ontmoeten. Soeters:
“We zijn hier op verzoek van onze Oekraïense partners en de nood is torenhoog, zeker in het overstroomde gebied. Ik heb diep respect voor alle moed en doorzettingsvermogen van deze mensen om dieren te redden en te helpen. Het verdriet en de pijn van oorlog zijn dagelijkse kost voor deze helden, maar ze gaan onverminderd door. Dat verdient onze steun.”
Zaterdag was House of Animals in Odessa en bezocht daar Odessa Cat Crew. Zij steriliseren en vangen zwerfkatten op en hebben daarvoor financiële steun in de rug gekregen dankzij de donateurs van House of Animals. De oorlog in Oekraïne treft niet alleen honden en katten, ook paarden, ezels, varkens, andere boerderijdieren en dieren uit dierentuinen zijn slachtoffer, zoals kameel Yasha bij Pegasus.
House of Animals zet zich sinds het begin van de oorlog in om dieren in nood te redden. Door het verstrekken van diervoeding, -medicatie en het herstel van beschadigde dierverblijven hielp de stichting al tienduizenden dieren en hun verzorgers. In het overstroomde rampgebied in Oekraïne is de situatie ernstig verslechterd en is hulp van buitenlandse organisaties als het Nederlandse House of Animals belangrijker dan ooit.