Eenmaal thuis na ons bezoek aan Oekraïne, is mijn perceptie van tijd net als andere keren helemaal van slag. Een week vliegt voorbij. Ik ben ontzettend dankbaar dat we iedereen, mensen en dieren, hebben kunnen ontmoeten. Maar hoe zal het ze vergaan in 2025?

Onze grootste zorg is altijd dat we dagen in de schuilkelder zitten en niet op pad kunnen. En dat is slechts een fractie van wat de mensen daar dagelijks meemaken.  Gelukkig is alles boven verwachting goed gegaan. Superfijn, maar een ander gevoel overheerst. Bezorgd ben ik en ongerust, over de veiligheid en toekomst van de dieren en onze partners in Oekraïne. Mensen en dieren die onze vrienden zijn geworden.

Veel aandacht voor onze boodschap

We hebben kerstpakketten kunnen afleveren, met iedereen bijgepraat en overlegd over onze samenwerking in 2025. Ook konden we rekenen op veel media-aandacht, waardoor we nieuwe supporters welkom mochten heten. Onze boodschap dat ook dieren slachtoffer zijn van oorlogsgeweld en zorg verdienen, is opgepakt en wijd verspreid.

Zelfs op de Poolse televisie mocht ik vertellen over Yasha en Masha, Mouse, Mukthar en alle andere adoptiedieren. En over hun verzorgers, die ondanks alle ellende dag in dag uit paraat staan.

Ik voel me tijdens ons bezoek anders dan vorige keren. Vorig jaar probeerde men er in de donkere en koude decemberperiode toch iets moois van te maken. Dat viel echt op. Overal hing kerstversiering, bijna als een soort protest, een teken: wij gaan door met ons leven en geven niet op! Dit keer is dat niet zo. Hooguit een boom in, of voor een hotellobby, verder niets.

Lege stoelen

Dat veel Oekraïners zonder stroom zitten, speelt hierbij natuurlijk een rol. Maar het was meer dan dat. Mensen zitten in de 'overlevingsstand'. Willen geen kerstdiner aan een tafel waar kinderen, broers, vaders en vrienden ontbreken. De lege stoelen zijn te veel om te verdragen.

's Nachts wakker

Ik schrijf dit om half vier in de vroege ochtend, omdat ik weer wakker ben. Dat hebben mijn collega Helma en ik allebei wanneer we net terug zijn. De eerste twee weken worden we ‘s nachts wakker. We staan nog steeds 'aan', zoals ik dat noem. We horen geluiden en denken even: luchtalarm! Of is het een afweersysteem? Het kapot schieten van objecten in de lucht is zo’n apart geluid. Dat vergeet je nooit meer. De mensen met wie we samenwerkten zitten ook in onze gedachten. Laat ze alsjeblieft veilig zijn.

Twee van onze beveiligers zijn vader geworden. Maar de oorlog laat zijn sporen na. Bij mensen, dieren, in de natuur. Dorpen rondom onze asielen liggen in puin en de onzekerheid over de toekomst is ondraaglijk, zo werd ons toevertrouwd.

We kunnen en willen Oekraïne ook in 2025 niet loslaten. Wat als je al drie jaar lang zo moet leven? Elke nacht wakker gehouden wordt? Veel van het dagelijks leven gaat door, zo goed en kwaad als kan. Winkels en restaurants zijn open en kinderen gaan ‘s ochtends naar school. Behalve als het luchtalarm afgaat.

Oorlogstrauma zichtbaar

De hoeveelheid dieren waarbij het oorlogstrauma zo zichtbaar is, heeft mij diep geraakt. Fysiek, zoals te zien bij de gewonde dieren in Lucy’s Emergency Animal Hospital, maar zeker ook mentaal. Dieren zijn angstig, schrikken snel, zijn minder speels, soms zelfs apathisch. Het is enkel dankzij de inzet van de verzorgers dat hun leven kwaliteit heeft. Voeding, medicijnen en huisvesting, maar vooral ook liefde en zorg zijn cruciaal en onmisbaar. In 2025 meer dan ooit.

Laten we elkaar vasthouden in 2025

Ik ben zo ontzettend dankbaar voor de steun van onze donateurs. Onvoorwaardelijk staan jullie achter onze activiteiten en dat is voor Oekraïners van grote betekenis. Jullie lieve berichten op onze sociale media worden elke dag gelezen; lang leve de vertaalknop! We hoorden het van iedereen: men voelt zich hierdoor echt gesteund. In ons verlangen dieren in oorlogsgebied en hun verzorgers te helpen, hebben we elkaar gevonden. Laten we elkaar in het nieuwe jaar blijven vasthouden en vooral heel erg hopen dat er eindelijk een einde komt aan deze afschuwelijke oorlog. Voor al die lieve mensen en dieren.

Ik drink mijn koffie en stuur berichtjes aan de lieve dierverzorgers. Laat 2025 het jaar van de vrede en de wederopbouw worden.

Help ook mee in 2025

• Word vriend van House of Animals
• Adopteer een oorlogsdier op afstand
• Volg House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
• Lees Karen's Oekraïneblogs op AnimalsToday:
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday.nl

Zondagochtend 15 december worden we wakker in Mykolajiv. Het is de eerste keer dat we in deze stad overnachten. Tijdens vorige reizen was het niet mogelijk hier überhaupt naar toe te gaan, dus dit is best bijzonder. En we verheugen ons enorm op het weerzien met Ludmilla en Yulia van City of Dogs, net als onze adoptiedieren Mukthar en de puppy's.

In het hotel logeert een sportteam van jongens en gezien hun lengte denk ik dat het basketballers zijn. Wat dat betreft gaat het leven na drie jaar oorlog hier gewoon door. Zelf sta ik inmiddels ‘aan’ en slaap ‘s nachts licht en alert. Van het luchtalarm word ik altijd wakker. Ook het afweersysteem hoor ik, dat overvliegende projectielen uit de lucht schiet. De beveiliging kan goed inschatten waar inslagen volgen en zodoende hoeven we niet altijd naar de schuilkelder, ook als het alarm wel afgaat. Op dat geluid reageer ik dus niet meer zo.

Luchtalarm in Mykolajiv

Net als ik mij ga aankleden, klinkt de stem van de beveiliging door de walkie-talkie: "Nu naar de schuilkelder!" Inmiddels kan ik binnen een paar minuten met tas en computer aangekleed buiten staan. Alles ligt altijd klaar, want je weet nooit hoe de situatie zich ontwikkelt. Je 'went' een beetje aan sommige dingen, maar vandaag krijg ik er echt stress van. Als het alarm te lang duurt kunnen we niet meer naar City of Dogs. Die middag moeten we op tijd de terugreis naar Nederland aanvaarden, richting Lviv. Uitstellen kan niet, want dan missen we ook nog onze aansluiting in Polen.
.

.

Toch naar City of Dogs

Ik moet er niet aan denken die lieve Yulia en Ludmilla te laten weten dat ons bezoek door de oorlogsdreiging in Mykolajiv niet doorgaat. Maar na een gespannen uur blijkt dat we geluk hebben! We scoren zelfs nog een broodje en koffie in het hotel en rijden dan met een diep gevoel van opluchting naar City of Dogs.

De oude heer Mukthar

Wat een heerlijk, warm en hartelijk weerzien!!! We hebben niet heel veel tijd, maar besluiten ons werkbezoek toch zo rustig mogelijk te doen. Als eerste gaan we op kijken bij adoptiehond Mukthar. De lieve, oude hondenman. Bij de opvang komt amper volk over de vloer, dus net als andere dieren is Mukthar onwennig en wantrouwend. Er zijn bovendien vreselijke gevechten in de buurt geweest met veel harde knallen en explosies. Dat heeft ook weer erg veel indruk op hem gemaakt.

Mukthar is bang en blijft in zijn veilige hok zitten, samen met een nieuw, jong vriendje. Een zwart hondje. Als ik naderbij kom, laat Mukthar zich aaien en ik merk dat hij dat ook fijn vindt. Strekt zijn kop naar voren, of ik nog even lekker onder zijn kin kan kroelen?

Zelfs als Yulia hem roept, blijft Mukthar toch liever binnen. Mij valt op dat de grond van de ruimte voor het overdekte verblijf behoorlijk hobbelig is en dat is zacht uitgedrukt. Wat blijkt? De oude Mukthar heeft weer puberhondenstreken! Zijn maatje is echt nog een pup en dat inspireert Mukthar tot lichamelijke actie. Samen hebben ze als grote hobby diepe gaten graven! Dat proberen de verzorgers wekelijks weer een beetje recht te trekken, maar met zo veel enthousiasme valt dat niet mee.

De puppy's

Ik geniet enorm dat we samen plezier beleven, ondanks het feit dat de oorlog zo afschuwelijk veel sporen nalaat, ook bij deze dieren. Dit wordt eens en te meer pijnlijk duidelijk wanneer we onze adoptiepuppy’s ontmoeten. Ik heb mij erop voorbereid dat ik word besprongen en besnuffeld door deze vrolijke dieren. Zo zijn ze in mijn herinnering. Niets is minder waar. Ze zijn bang en trekken zich terug in hun hok. We nemen de tijd.

Ik heb speeltjes en lekkers meegenomen en eindelijk wagen ze zich dichterbij. Heel voorzichtig en bedachtzaam. Het doet me goed als ik zie hoe ze op Ludmilla reageren. Haar vertrouwen ze, dat is meteen duidelijk. Eenmaal buiten het verblijf kijken we op een afstandje toe hoe ze wild en blij spelen met onze kerstspeeltjes. Ze hebben een ruim buitenverblijf, elkaar als gezelschap en een warm binnenhok. Dat is het belangrijkste, samen met de geweldige verzorging.

Ja, nu zie ik het weer. De vrolijkheid, impulsiviteit en de energie van jonge dieren. Precies zoals ze een jaar geleden waren. Grote verschil is dat ze enorm gegroeid zijn!

Ook zorg voor zwerfhonden

Naast de meer dan 150 honden bij City of Dogs, zorgen Ludmilla en Yulia ook voor zwerfhonden op straat. Op een afgelegen terrein, waar vooral veel vrachtwagens staan gestald, heeft Ludmilla de eigenaar weten te overtuigen een schuurtje ter beschikking te stellen als nachtverblijf voor de honden. En op een andere locatie is het een oudere man, die na wat overredingskracht van Ludmilla een schuurtje in zijn tuin heeft aangewezen waar de honden mogen slapen.

De auto wordt dus niet alleen gebruikt om zieke dieren naar een kliniek te vervoeren, hij is ook van essentieel belang om de zwerfdieren in de omgeving te kunnen blijven voeden. Op sommige plekken komt Ludmilla al tien jaar. Wat een kracht hebben deze vrouwen. En wat voelt het warm en fijn om weer bij ze te zijn.

Twee beschermengelen in Mykolajiv

Als we moeten vertrekken krijgen we ook van Ludmilla en Yulia een cadeautje. Ze hebben mokken laten maken met daarop de tekst 'Angels'. Zo noemen ze ons altijd. Maar mij maak je niets wijs. De echte beschermengelen voor de dieren zijn deze dames.

Het afscheid valt mij zwaar. De lange reis naar Lviv begint en ik installeer me op de achterbank. Kan maar aan 1 ding denken. Laat deze oorlog toch alsjeblieft stoppen, voor alle mensen en dieren.

Help The City of Dogs in Mykolajiv

• Doneer een kerstpakket voor de oorlogsdieren in Oekraïne
• Adopteer een oorlogsdier op afstand
• Volg House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
• Lees Karen's Oekraïneblogs op AnimalsToday:
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday.nl

Zaterdagochtend 14 december word ik blij wakker na een rusteloze nacht in Dnipro. Vandaag gaan we naar Myav-Gav! Zo benieuwd hoe het gaat met dierverzorger Tanya, onze adoptiedieren Phil en Peach en natuurlijk de rest van het stel.

De straat van Tanya herken ik inmiddels. Zanderig – en nu hard bevroren en wit. De ijzeren poort voor haar huis is van kleur veranderd, bedenk ik mij. Donkerrood, de kleur van House of Animals! Als de beveiliging op de deur klopt, beginnen honden van Myav-Gav (miauw-waf) te blaffen. En niet veel later hoor ik iemand tegen de honden roepen. Ik kan het nog niet zien, maar weet wat er aan de hand is. Alle honden willen naar de poort rennen, maar er zit nog een hek tussen. Tanya vermaant de enthousiaste herrieschoppers, want anders eindigen er een paar op straat, zoals vorige keer.

Stralend doet Tanya open. Meteen moeten we kijken naar de garage helemaal aan het begin van het perceel. Omgebouwd tot een quarantaineruimte waar eerst onze adoptiekater Phil aanvankelijk woonde. In de verblijven zie ik nu andere dieren. Verder staan er tot het plafond opgestapelde dozen voer. Genoeg voor de winter, zo laat Tanya weten. Ze neemt geen enkel risico als het om de dieren gaat. En er ronkt een generator die we moeten zien. Deze hebben we net voor haar kunnen kopen dankzij onze fantastische donateurs. Eigen stroomvoorziening is pure noodzaak geworden.

Trotse Tanya

Tanya is trots en wil alles laten zien. Ze pakt mij bij mijn arm en ook als onze vertaler er niet bij is, praat ze gewoon door. Het grappige is dat ik denk nog te weten waar het over gaat ook. De kattenverblijven zien eruit als gezellige woonkamers. Vrolijke kleuren op de muur. Bankstellen en stoelen. Veel mandjes palen om in te klimmen en er is per verblijf een buitenruimte. Nu afgeschermd met dik plastic om de harde wind tegen te gaan.

Knuffelaar

We gaan door het hek langs de honden naar de achterkant van het huis. En net als vorige keren krijgen de beveiligers een stok. Niet om mee te slaan maar om de honden weg te duwen. 'Eigenlijk is er maar een die mogelijk bijt, maar de rest wil misschien tegen je opspringen', zegt Tanya. Als een enorm grote hond richting mij komt rennen, zet ik mij schrap. Hoe gevaarlijk hij er misschien ook uitziet; dit is de grootste knuffelaar die je je voor kan stellen. Vorige keer kroop hij bijna op schoot. Ik schat dat hij zeker 80 kilo weegt, dus toch beter als ik hem knuffel als hij met vier poten op de grond staat.

Na heel veel katten te hebben ontmoet, waarvan ik er inmiddels best veel herken, gaan we naar onze adoptiekater Peach. ‘Perzik’, in het Oekraïens klinkt het heel Nederlands! Vorige keer was ik erg onder de indruk omdat ik hem mocht borstelen. Schuwe en getraumatiseerde Peach, waar ik eerder vooral uit de buurt moest blijven, bleek borstelen heerlijk te vinden. Als Tanya zijn verblijf opent zit hij er al klaar voor. Ze neemt eerst bloed van hem af om te bepalen of ze zijn medicatie bij moet stellen. Toch wel makkelijk als je zelf arts bent.

Kopjes van Peach

Peach is eraan gewend, zo blijkt, want hij vertrekt geen spier. Terwijl Tanya de bloedwaarden meet, pak ik het borsteltje. Ach wat een feest! Hij hangt uit de kooi om maar zeker te zijn dat ik doorga. Ik laat hem ruiken aan mijn gezicht. Ik hoor hem zachtjes snorren en krijg een kopje tegen mijn neus en nog een tegen mijn voorhoofd. Peach weet niet meer van ophouden. Het kerstmandje dat we voor hem hebben meegenomen plaats ik in zijn verblijf.

Ik ben ook zo benieuwd hoe het met Phil gaat en vooral ook waar hij is. We gaan naar boven en moeten blauwe overschoenen aantrekken. In een vrolijke en lichte kamer met weer heel veel mandjes krabpalen en speeltjes woont Phil. En niet in zijn eentje. De blinde lapjespoes en een voor mij nieuwe grote kater zijn Phils nieuwe vrienden. Hoe bijzonder is dat! Ze spelen samen, slapen samen, eten samen.

Het gaat goed met Phil

Jammer voor ons maar als wij de ruimte binnenkomen, vertrekt Phil onmiddellijk naar een poezenhuisje, gevolgd door de grote kater die pontificaal voor hem gaat zitten. Phil laat zich niet meer zien. Volgens Tanya zal hij naar buiten komen als we weg zijn. Heel even heb ik hem gezien, met zijn bolle snoet en ene oog. Ik kan eigenlijk vooral zeggen dat hij een heerlijke ruimte heeft en gun hem enorm zijn vrienden!

We hebben helaas maar kort de tijd want de volgende stop deze reis is Mykolajiv. Een tocht van een uur of 5. Voordat we gaan, krijgen we van Tanya nog een doos met cadeautjes die stevig is dichtgeplakt in onze handen gedrukt. Voor haar hebben we ook iets leuks meegenomen, waaronder twee sleutelhangers met een tekening van Peach en Phil. Ze vindt ze prachtig en voor de foto hangt ze de hangers luid lachend ter hoogte van haar borsten. Haar daadkracht, het doorzettingsvermogen en tegelijk de humor in deze donkere tijd is bewonderenswaardig. Tanya neemt afscheid met een stevige knuffel. Het was zo fijn om haar en alle dieren weer te zien.

Zorg, liefde en geduld

Als we ‘s avonds in het hotel zijn in Mykolajiv krijgen we filmpjes van Phil toegestuurd. Hij zit gemoedelijk op een kattenhuisje te kijken naar het speeltje dat we voor hem mee hebben genomen en waar zijn vriend met een poot tegen aanslaat. Ik realiseer mij vooral dat ik onder de indruk ben van hoe je met goede medische zorg maar ook liefde en heel veel geduld zo ontzettend veel voor elkaar kunt krijgen. De twee doodzieke adoptiedieren zijn wonderbaarlijk opgeknapt en genieten van hun leven!

Help Tanya en de adoptiedieren in Dnipro

• Doneer een kerstpakket voor de oorlogsdieren in Oekraïne
• Adopteer een oorlogsdier op afstand
• Volg House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
• Lees Karen's Oekraïneblogs op AnimalsToday
  .

©Karen Soeters | House of Animals

Angel in Zaporizja, Oekraïne, heeft haar bijnaam 'engel' niet voor niets. In een klein appartement vangt ze met hulp van haar ouders een groot aantal oorlogsdieren op. Angel cijfert zichzelf helemaal weg voor de dierenopvang. Maar door de actuele ontwikkelingen lijkt het er sterk op dat we de engel van Zaporizja niet kunnen bereiken.

De dag na ons bezoek aan Pegasus begint met een cadeautje! Ik word geïnterviewd door RTL Ontbijtnieuws. Wekker op 5 uur, cameralamp getest en ik neem plaats op een stoel. Helemaal klaar om te vertellen over het belang van noodhulp voor oorlogsdieren. Dan: luchtalarm. Onmiddellijk naar de schuilkelder! Zo goed en kwaad als het kan, installeren we ons op de trap. Dat is de enige plek waar het internet nog werkt. Wat een stress. Gelukkig blijft de verbinding goed en krijg ik alle ruimte om te vertellen over de penibele situatie van dierenasielen langs het front in Oekraïne.

Angel, de engel van Zaporizja

Helaas gaat het luchtalarm niet voor niets. Er is een enorme aanval op heel Oekraïne gaande. Het is serieus. Zes ballistische raketten zijn op weg naar Dnipro, waar wij voor ons vertrek naar Zaporizja verblijven. Ik bereid mij erop voor dat we hier de hele dag zitten en dus niet naar Zaporizja gaan, om de thuisopvang van die lieve engel Angel te bezoeken. Mijn collega Helma laat het haar alvast weten. Ik heb een heel akelig gevoel. Angel heeft in het ziekenhuis gelegen en verheugde zich enorm op ons bezoek. Ze wilde zelfs voor een dag het ziekenhuis verlaten om ons te kunnen ontvangen. Tijdens haar opname zorgden haar ouders voor de dieren. Wat een lieverds! Gelukkig mocht ze wat eerder naar huis, maar wat vind ik het afschuwelijk haar nu teleur te moeten stellen.

Totaal onverwacht krijgen we goed nieuws van de beveiliging. Nou ja, relatief goed nieuws. Als we beloven alles heel snel te doen en niet te treuzelen, mogen we op pad. We zetten koers richting Zaporizja! Maar het is wel heel spannend. Om in deze stad te komen moeten we over een grote dam die elektriciteit opwekt - en dus een mogelijk doelwit is. Maar alles gaat goed en echt, wat ben ik blij om Angel weer te zien! En natuurlijk onze adoptiehonden Mouse, Busya, Basya en alle andere dieren in haar appartement.

Vrolijk en bang tegelijk

Mouse gaat als eerste mee naar buiten en is vrolijk en bang tegelijk. Ze heeft het koud. Je merkt dat ze het liefst in je armen wil klimmen. Dat vind ik heerlijk! Van Angel weet ik dat ze enorm heftig reageert op het luchtalarm en harde knallen. We wandelen even kort in een parkje en dan is het genoeg. Mouse wordt opgehaald door oma en gaat lekker naar binnen. Het kerstmandje dat we voor haar hebben meegenomen is heerlijk warm en zacht. Ze installeert zich en gaat slapen.

Net als Angel met Basya naar buiten komt, klinkt weer het luchtalarm. Heel hard. Basya is ontzettend bang en wil naar binnen. Onze beveiliging meldt dat we nog even kunnen filmen, maar terug het flatgebouw in is onder deze omstandigheden te gevaarlijk. Dit zijn van die momenten dat ik heel erg moet slikken. Angel woont hier. Met al die dieren. Iedere dag in onzekerheid. Ik word hier zo verdrietig van, maar verdring mijn emoties.

Basya trilt

Mijn aandacht gaat naar Basya. Hij trilt. Wat ik ook probeer, hij blijft met zijn staart tussen zijn poten onwennig rondlopen. Dan treedt Busya aan. Een heel ander verhaal! Een stuk zelfverzekerder. “Wie ben jij? Ga je mij knuffelen? Fijn, want daar hou ik van.” En dus gaat hij op zijn rug liggen. Hierdoor wordt Basya een stukje rustiger. Ze hebben houvast aan elkaar. En dat is zo fijn, want ik zie wederom hoe deze oorlog zijn stempel drukt op mens én dier.

We genieten intens van ons bliksembezoek aan Angel. Ik baal dat alles zo snel moet, maar ben dankbaar dat we elkaar knuffels kunnen geven en met eigen ogen zien hoe liefdevol de dieren verzorgd worden. Het luchtalarm stopt niet meer en we nemen afscheid. Het valt me erg zwaar. Angel staat erop dat we nog heel eventjes wachten, want ze heeft cadeautjes voor ons gekocht. We beloven plechtig terug te komen, hopelijk in vredestijd.

Dromen van vrede

Even dromen we van een gezamenlijke wandeling langs de rivier en een picknick aan de oever. De tijd nemen voor elkaar en de dieren. Bij voorkeur met een glaasje wijn erbij, zegt Angel. Voor nu is het afscheid gehaast. Moeder komt aanlopen met tasjes vol cadeautjes en ik ben ontroerd. Vanuit de auto zwaaien we gedag en rijden terug naar het hotel. Snel aan het werk voor het vervolg van de reis. Hopend op een rustige nacht voor iedereen.

Help 'engel voor dieren' Angel uit Zaporizja

• Doneer een kerstpakket voor de oorlogsdieren in Oekraïne
• Adopteer een oorlogsdier op afstand
• Volg House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
• Lees Karen's Oekraïneblogs op AnimalsToday
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday.nl

Donderdagochtend 12 december. De eerste dag in Dnipro begint in het donker. We moeten vroeg uit de veren. Vandaag gaan we naar Pegasus, een grote dierenopvang die we sinds het begin van de oorlog steunen. De nacht leek rustig, al horen we bij het ontbijt dat er gisteren net voor onze komst raketten zijn ingeslagen op nog geen 2 kilometer van het hotel. Ik denk er maar even niet over na.

Koffie bij een tankstation en dan de snelweg op richting Pegasus. House of Animals steunt dierenopvang Pegasus al sinds het begin van de oorlog. We hielpen ze met voeding, generatoren, de bouw van dierenverblijven, een hooischuur en zelfs een noodhospitaal voor huisdieren. Nieuw dit keer is het noodhospitaal voor paarden, waarvoor onze donateurs de inrichting en apparatuur hebben bekostigd.

Met 17.000 kilo voer naar Pegasus

Als we de afslag naar Pegasus nemen, zie ik een grote vrachtwagen hetzelfde doen. Het zal toch niet?? Maar het is echt zo! We groeten de chauffeur en trekken samen op. Precies zoals gepland komen we stipt om half 9 aan. Zo’n 17.000 kilo voer, hondenjasjes, tuigjes, paardendekens en operatiedekens zijn uiterst efficiënt ingeladen, om zo veel als mogelijk mee te kunnen nemen uit Nederland. Wat een feest! Het is ijskoud met een gevoelstemperatuur van -17 graden, maar het weerzien met onze partners en vrienden is warm.

Met een kraanwagen worden de pallets van de vrachtwagen gehesen. Vrijwilligers en wijzelf sjouwen de dozen met veel plezier naar binnen. Wat een mooi moment en wat heb ik hier naartoe geleefd! Dit moment maakt alle stress en spanning vooraf onbelangrijk. Dit is waar we het voor doen, de dieren en mensen helpen die slachtoffer zijn van een tragisch machtsspel.

Hondenjasjes en paardendekens

Heel eerlijk, soms ben ik zo druk dat ik niet alles meekrijg in de voorbereiding. En had ik gemist dat mijn lieve collega Frida uit de fooienpot van haar hondendagopvang hondenjasjes heeft gekocht. En dat ze benaderd is door de stichting Wings for Animals, die operatiedekens en paardendekens heeft gedoneerd. Zo dankbaar dat ik zulke fantastische collega’s en een fijn netwerk heb.

Met een heerlijk warme, gekleurde paardendeken ga ik naar Kamila. Het paard dat ik in mijn hart heb gesloten vanaf het moment dat ze gered werd. Ze verblijft in het nieuwe noodhospitaal voor paarden. Op zich gaat het goed met haar, maar haar been is nog steeds niet helemaal goed. De paardenverzorger houdt Kamila goed in de gaten en optimaliseert doorlopend therapie en medicatie.

Nieuwe verblijven Pegasus

Ik zou Kamila de hele dag kunnen verwennen, alleen wil ik ook heel graag de nieuwe verblijven zien voor geëvacueerde honden, uit door de Russen geannexeerde dorpen in de buurt. Militairen redden dagelijks dieren en brengen ze naar Pegasus. Daar worden ze goed verzorgd, maar de opvang puilt uit, zit echt boordevol met geredde oorlogsdieren.

Dankzij onze fantastische donateurs kon House of Animals dierenopvang Pegasus helpen met de bouw van extra huisvesting. We zijn enorm onder de indruk van de binnen- en buitenverblijven, het ziet er geweldig uit!

Aan mij de eer de eerste hond te verlossen van zijn ketting en naar zijn nieuwe thuis te brengen. Een vrolijke hond met een verlamde poot. Geen probleem, geef de riem maar hier – dat moet lukken. Nou dat viel tegen! In alle vrolijkheid sleept hij mij door de modder, van links naar rechts en weer terug. Maar je weet: als ik een hond naar zijn nieuwe verblijf mag brengen, dan doe ik dat ook. En dus glijden we samen verder door de modder. Het is zo’n ontzettende lieverd. Maar duidelijk niet gewend aan een riem te lopen. Het ziet er nu nog een beetje zielig uit als hij alleen in het grote nieuwe verblijf achterblijft, maar dezelfde dag nog krijgt hij gezelschap van een vriendje. Zo kunnen ze rustig wennen.

Heel bang

Als we echt bijna bevroren zijn, gaan we naar de caravan. Een vrijwilliger heeft een heerlijke lunch gemaakt. We passen eigenlijk niet met zijn allen op de bank, maar dicht op elkaar genieten we van verse broodjes en elkaars gezelschap. Het is warm en gezellig. Met hulp van onze tolk bespreken we de situatie in het gebied. De verhalen komen los. Ook in het Nederlandse nieuws wordt duidelijk dat de nabijgelegen stad Pokrovk op vallen staat. Ik heb geen verstand van oorlog en bied vooral een luisterend oor. De mensen hier zijn bang, heel bang. Als Pokrovk in Russische handen valt, wat betekent dit dan voor Dnipro?

Een boze kameel

Dan is het tijd om ons kerstpakket naar kameel Yasha en de trouwe ezel Masha te brengen. Ik krijg veel berichtjes: 'Geef Yasha een dikke knuffel van mij!' Maar ik heb het eerder gezegd: Yasha is gewoon een hele boze kameel. Hij heeft een akelig verleden vol mishandeling en met mensen is hij helemaal klaar. Het mooie vind ik dat hij bij Pegasus zichzelf mag zijn. Hij hoeft niks. Hij mag gewoon met zijn maatje Masha samenzijn zonder dat er iets van hem verwacht wordt. Mijn bananen en appels vindt hij heerlijk. En zolang ik die maar blijf geven, mag ik bij hem blijven staan. In de emmer zitten ook staafjes die lijken op pretzels. Die blijkt hij ook heerlijk te vinden.

Wat overblijft zijn veel halve pretzels. Om die aan de enorm grote en knorrige Yasha te voeren; ik vind het een uitdaging! Maar wat pakt hij het zachtjes aan met zijn lippen. Ezel Masha iets geven lukt niet met Yasha erbij. Hij is jaloers en beschermend en kan zomaar uithalen. Ik gooi daarom maar een paar appels naar Masha en dat vindt ze heerlijk, dat is duidelijk.

Alles voor dieren

Het blijft onwerkelijk om hier te zijn en dit mee te maken. Dit is de situatie waar de mensen al drie jaar mee moeten dealen. Hoe dat werkelijk moet zijn gaat ons voorstellingsvermogen te boven. En tegelijk voel ik zo veel warmte en respect voor de lieve mensen hier, die onder de meest vreselijke omstandigheden werkelijk álles doen voor dieren.

Gelukkig sluiten we ons bezoek positief af, met een bezoek aan de operatieruimte van het huisdierenhospitaal. Hier staat de onderzoeksapparatuur opgesteld die gebruikt wordt om zieke dieren te monitoren. Verzorgster Yanna laat ons zien hoe ze bloed afneemt van een ernstig verzwakt paard. Het buisje gaat in een apparaat, wederom gefinancierd door de fantastische donateurs van House of Animals en stichtingen in ons netwerk. De resultaten worden doorgestuurd naar een dierenarts op afstand. Die helpt mee om te bepalen of en welke medicatie nodig is en of de gezondheid van het dier verbetert.

Zo trots

Ik ben zo trots op House of Animals. Wat hebben we hier al veel mogelijk gemaakt! Ondanks de complexiteit van de situatie in dit gebied, neem ik positief afscheid van alle geweldige dierverzorgers. Bezorgd ben ik wel. In de auto zijn we er stil van. Dit heeft tijd nodig om te laten bezinken. Wel zijn we het onmiddellijk eens. Dierenopvangcentrum Pegasus is een prachtige shelter die op onze hulp kan blijven rekenen.

Help oorlogsdieren in Oekraïne

• Doneer een kerstpakket voor de oorlogsdieren in Oekraïne
• Adopteer een oorlogsdier op afstand
• Volg House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
• Lees ook Karen's Oekraïneblog: We gaan!
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday.nl

Kunnen we nu wel of niet naar Oekraïne? Door de toegenomen militaire activiteit en internationale onrust hebben we veel twijfels. We willen zo ontzettend graag en houden iedere dag het nieuws bij over de oorlog via alle mogelijke kanalen. Maar de situatie in het land blijft onvoorspelbaar. Na overleg met onze beveiliging ter plaatse hakken we de knoop door. We gaan!

Het besluit is genomen en de twijfel verdwijnt. Onze motivatie is enorm en we zijn opgelucht dat de dag van vertrek eindelijk is aangebroken. De dieren weer zien, overleggen met onze partners en een hereniging met de mannen van onze beveiliging. We maken ons zo vaak zorgen en kunnen niet wachten met eigen ogen te zien hoe het met iedereen gaat.

We gaan!

Net zoals vorige keren gaan we lopend de grens over van Polen naar Oekraïne. De rijen auto’s en vrachtwagens bij de grens is enorm. En iedere keer denk ik weer aan al die mensen die ik hier zag lopen toen de oorlog net begonnen was. Vluchtend uit hun eigen land - vaak met kinderen en huisdieren. De meesten hadden geen idee waar ze terecht zouden komen. Veel andere dieren bleven helaas noodgedwongen achter.

Het is flink sjouwen. We hebben tassen vol kerstpakketjes voor onze collega-dierenbeschermers en ook voor de adoptiedieren. In het hotel in Lviv krijgen we meteen een veiligheidsinstructie en die is niet mis. Aan alles merk ik dat de risico’s zijn toegenomen. Als er iets gebeurt met de beveiligers zit er bij ieder in hun zak een lijstje nummers van vrienden in de regio. Als de telefoon het niet doet, moeten we bij de auto blijven. Hulp zal dan naar ons toe komen. Dit soort instructies hebben we niet eerder gehad.

Angel is ongedeerd

Door alles wat er nog afgerond moest worden op kantoor in Amsterdam, heb ik voorafgaand aan de reis gewerkt tot half drie in de nacht. Ik ben echt ontzettend moe en ga vroeg naar mijn hotelkamer. Ik zie nog net een bericht over een Russische aanval op een ziekenhuis in Zaporizja waarbij drie doden vallen en acht mensen vermist zijn. Wat een drama. Snel check ik of Angel, die in Zaporizja een thuisopvang runt, ongedeerd is. Ja, gelukkig wel, alleen haar dieren zijn ontzettend bang. Ik ga slapen met een rotgevoel.

De volgende dag is het uitzicht sprookjesachtig, maar het is erg koud. Het heeft gesneeuwd. We vertrekken vroeg en zetten koers naar Dnipro in het oosten van Oekraïne. Een rit van een uur of twintig. De sneeuw maakt het er niet makkelijker op. Onderweg kom je bij tankstations altijd honden en ook katten tegen. Gelukkig werd deze hond goed verzorgd en stond er achter het gebouw een hondenhuisje waar hij kan schuilen.

Ook hulp voor zwerfdieren Oekraïne

Dieren op straat hebben het in de winter vaak zo zwaar. Daarom ben ik zo blij dat alle asielen die wij steunen ook voedsel uitdelen aan zwerfdieren. En als het kan ook steriliseren natuurlijk. Er is nog zoveel werk te doen. We gaan morgen naar naar Pegasus, waar we onze adoptiekameel Yasha, zijn maatje ezel Masha, het prachtige paard Kamila en natuurlijk Olga, Lena, Yanna en al die andere bevlogen dierenverzorgers gaan zien. Ik ben benieuwd naar het net geopende noodhospitaal voor paarden en ezels en natuurlijk de nieuwe kennels voor honden. Beide mogelijk gemaakt door de donateurs van House of Animals en haar partners. Ik kan niet wachten!

Help oorlogsdieren de winter door

• Doneer een kerstpakket voor de oorlogsdieren in Oekraïne
• Adopteer een oorlogsdier op afstand
• Volg het werk van House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
• Lees op AnimalsToday: Kerstpakketten voor oorlogsdieren in Oekraïne
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

Het is koud en ik kan niet slapen. Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik een serval in de kou en ik kan dat beeld niet loslaten. We kregen begin van de week een melding over een serval in een buitenhok, dat op alle punten ongeschikt is voor deze grote katten. Normaal gesproken zijn dit geen meldingen waar wij iets mee kunnen doen, maar nu wilde ik er toch heel graag gaan kijken.

Deze serval is afgelopen zomer ontsnapt en gevangen door dierenambulance Ronde Venen, samen met dierenambulance Vianen. Zij hebben het dier teruggebracht naar de eigenaar. Bezorgde dierenbeschermers belden met de NVWA, Stichting Aap, 144 en de politie over de leefomstandigheden van dit dier, maar dat leidde tot op heden niet tot grote veranderingen. Ten einde raad stuurden ze een mail naar House of Animals.

Dankzij de beschrijving die we kregen vinden we de locatie al snel. De kooi ligt aan een veldje waar kinderen spelen. Terwijl we foto's maken en de situatie in ons opnemen zie ik de eigenaresse staan met een baby op haar arm. Ze komt naar buiten en vertelt heel vriendelijk dat er al heel veel inspectiediensten langs zijn geweest. De vrouw woont hier nu 5 maanden en de serval is een jaar oud. Ik bedenk mij meteen dat ze dus hoogzwanger moet zijn geweest toen ze de serval kocht.

Een serval in de kou

Wanneer ik de eigenaresse vertel dat het buiten veel te koud is voor een serval, zegt ze dat ze een geïsoleerd hok gaat aanschaffen en een 'heater'. Wanneer is echter niet duidelijk en het verandert dus niets aan de huidige situatie. Als ik vervolgens mijn zorgen uit dat spelende kinderen zo hun handen in het verblijf kunnen stekken, wil ze mij geruststellen. 'Hij is echt heel lief.' Om haar verhaal kracht bij te zetten gaat ze het hok in. De serval blaast verschrikkelijk naar de vrouw, maar toch gaat ze bij hem zitten om het dier te aaien. Alle, maar dan ook alle signalen die dit dier afgeeft duiden erop dat hij zich niet prettig voelt.

De serval is nu een jaar oud en dat is precies de leeftijd dat deze grote katten vaak enorm van gedrag veranderen. Het blijven tenslotte wilde dieren en dat komt een keer naar boven. Dus kan ik alleen maar concluderen dat het een kwestie is van tijd eer dit dier de eigenaresse, of haar baby, behoorlijk gaat verwonden. Of een spelend kind dat zijn of haar hand door de tralies steekt. En wie krijgt dan de schuld?

In weer en wind

Op alle punten scoort de situatie waarin dit dier moet leven een onvoldoende. Het verblijf van een serval moet minimaal 50 vierkante meter zijn. Dat is dit verblijf bij lange na niet. Daarnaast moet hij over een binnenverblijf beschikken van minimaal 20 vierkante meter. Een reisbench als enige plek om droog te zitten is dat niet. Er horen klimtakken in het hok te staan van diverse dikten, maar ook die ontbreken. De ondergrond van het hok bestaat uit betonnen tegels. Dat is ook een overtreding, want hier hoort zand of grond te liggen. En dan is er tenslotte nog het risico dat kinderen hun hand in de kooi steken, want die staat naast een speelveldje.

Servals zijn oorspronkelijk een subtropisch klimaat gewend. Een serval moet dus beschermd worden tegen de kou. Dat is hier absoluut niet het geval, al vertelt de eigenaresse dat zij het dier ook binnen laat komen. Er is echter geen sluis naar het huis, dus ik wil weten hoe ze dat doet. Ze tilt de serval met bench en al naar binnen, zo luidt het antwoord. Ik geloof alleen niet dat ze dit vaak doet - en dat is ook precies wat onze bronnen vertellen. Deze serval zit, als zij kijken, altijd buiten. In weer en wind.

Recent heeft een rechter in een zaak uitspraak gedaan over de eisen aan het verblijf van een serval (zie bovenstaande afbeelding). In de Nederlandse wetgeving staan enkel open normen vermeld en daarom is er gebruikgemaakt van Duitse en Oostenrijkse regelgeving. 'De bronnen zijn immers het resultaat van (wetenschappelijk) onderzoek door deskundige op het gebied van deze dieren', zo staat te lezen in de uitspraak.

Ze heeft geen idee

Met een dubbel maar vooral ook rot gevoel gaan we weg. Deze eigenaresse is absoluut niet van plan dit dier af te staan. En als ze dat al zou doen waar moet je zo’n dier dan plaatsen. Ik weet dat Stichting Aap een wachtlijst heeft. Onbegrijpelijk dat na jarenlang gedoe er eindelijk een positieflijst is aangenomen, maar dat er niet is nagedacht wat te doen met de dieren die niet op deze lijst staan. Ik denk ook echt dat deze eigenaresse op haar manier haar best doet, maar geen idee heeft wat voor een dier ze in huis heeft gehaald. Laat staan dat ze weet wat hij nodig heeft.

En nu is het winters koud en het sneeuwt. Er staat een harde wind en dit dier zit buiten. Een van onze bronnen bevestigde dat zojuist. En dus heb ik 144 gebeld. Dat was een fijn gesprek. Ze gaan de melding doorzetten naar de LID. Laten we hopen dat die snel in actie komen, want iedere dag dat dit dier daar zit is er een te veel.

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

Het levenswerk van Lenie 't Hart ging 12 jaar geleden verloren, toen de directie haar via een coupe eruit werkte. Daarmee hield ook haar zeehondenopvang op. Lenie’s insteek was dat je elk dier probeert te helpen als het in nood verkeert. Het maakte haar niet uit of het bij de crèche financieel moeilijk werd. De nieuwe directie ziet de zeehond echter als een publieks- en inkomstentrekker. En dan heb je aan een paar zeehondenpups genoeg, want die zijn goed voor de kaartjesverkoop.

De visafslag bij Lauwersoog kon ook wel een publiekstrekker gebruiken. Ironie ten top, zeker nu het mes in de visserij is gezet. De zeehondenbassins worden per januari verplaatst naar die afslag. Ook de entreekosten verhuizen mee en wel omhoog, naar 22,50 euro per persoon.

Zeehonden voor de kaartjesverkoop

Biologisch wordt van alles verzonnen om de minimalisering van de opvang goed te praten: een landelijk protocol vertelt dat opvangen slecht is voor de populatie. Dus de zwakkeren moet je juist niet redden. Maar er is geen enkel bewijs dat opvang leidt tot frustratie van de natuurlijke selectie. Het is eerder bewezen dat opvang goed is voor de bescherming van de populatie. Je ziet nu opnieuw indicaties in die richting. Want niet verteld wordt dat de populatiegroei in de Waddenzee stagneert juist vanaf het jaar dat Lenie’s opvang van gewone zeehonden gestopt is.

De geboortecijfers zijn goed, maar de sterfte is hoog en men weet niet waar dat aan ligt. Of komt het niet uit en willen ze het niet weten? Juist de opvang heeft ervoor gezorgd dat de jonge, eerstejaars zeehonden overleven, want ze kampen vrijwel allemaal met verstikkende longwormen. De weerstand van de gewone zeehonden is waarschijnlijk zo laag dat longwormen killing zijn. Zelfs abnormaal grote longwormen kunnen zich in de zeehonden van de Wadden ontwikkelen.

Ethiek verdampt

De ethiek is verdampt en de zeehonden zoeken het zelf maar uit. Dat terwijl de Waddenzee door verstoring, chemische vervuiling en overbevissing in slechte staat verkeert. De slogan van toen is alleen maar sterker: als de mens zijn grootste vijand is, bij wie moet een zeehond dan voor hulp zijn?

Open opvang

Ik vind het onbegrijpelijk en onacceptabel dat domweg ontkend wordt dat deze zeehonden hulp nodig hebben. Mensen langs de kust die een dier in nood zien, bellen de experts van het netwerk voor gestrande dieren. Eerst was er een opvang, maar nu niet meer. De experts staan met een doodzieke zeehond voor een gesloten deur. Een open opvangcentrum moet er zijn, waarbij het publiek gratis kan ervaren wat het eerlijke verhaal is achter elk verzorgd dier. In Pieterburen en straks Lauwersoog lijkt het omgekeerde aan de hand te zijn: zeehondenpups zijn nodig om met kaartjesverkoop het commerciële verhaal rond te krijgen. Ik zou daar niet naartoe gaan.
.

• Lees ook Karen's blog: Een Michelinster met vieze bijsmaak
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

Deze week heel druk bezig geweest met onderzoeken naar dierenmisstanden, waardoor ik dit nieuws wat later zag. Het uitdelen van sterren door Michelin is ook niet iets wat ik heel intensief volg, behalve wanneer restaurants gericht op plantaardig in de sterren vallen. Maar toen ik de kop zag ‘Dolfinarium Harderwijk krijgt Michelinster’ brak mijn klomp. Zijn ze niet helemaal lekker geworden daar bij Michelin?

k dacht eerst even dat er misschien een bijzonder restaurant bij zat. Zou ik ook jammer hebben gevonden, maar dat is het dus niet. Het Dolfinarium heeft zélf een Michelinster gekregen. Blijkbaar worden die sterren ook uitgedeeld aan ‘bijzondere attracties’ en krijgen ze hiermee een aanbeveling in de reisgids van Michelin. De grote vraag is nu: waar ging het mis bij de jury? Als er één attractiepark onder vuur ligt, is het dit circus met wilde dieren in Harderwijk wel.

Het Dolfinarium komt afspraken niet na

In augustus werd nog bekend dat het Dolfinarium het lidmaatschap van de European Association for Aquatic Mammals, de Europese branchevereniging voor zeezoogdieren, is kwijtgeraakt, omdat het niet voldoet aan de eisen. Eind augustus dient Bite Back nog een handhavingsverzoek, in omdat het park de afspraken die gemaakt zijn met het ministerie van Landbouw, Visserij, Voedselzekerheid en Natuur nog steeds overtreedt.

In 2019 is het Dolfinarium hard op de vingers geslagen door de Visitatiecommissie Dierentuinen, die het Dolfinarium op veel punten afkeurde als dierentuin. De behuizing was te klein, de circusshows met kunstjes voor publiek en de fotomomenten waren allen onderdeel van de kritiek.

Naar aanleiding van het bezoek door de Visitatiecommissie Dierentuinen in 2019 zijn er wijzigingen aangebracht in de dierentuinvergunning van het Dolfinarium. Het gaat vooral om het zogenaamd educatieve aspect van de voorstellingen. In de afspraken staat onder andere beschreven dat het zwaaien met de vinnen door Californische zeeleeuwen een onwenselijke gedraging is die niet meer mag voorkomen. Bite Back heeft zowel in 2023 als in 2024 beelden kunnen maken waarop dit nog steeds zichtbaar is bij zowel Californische zeeleeuwen als bij Stellerzeeleeuwen. En zo is er natuurlijk nog veel meer.

Fotomomenten

Ondanks toezeggingen van het Dolfinarium om ermee te stoppen, werd in mei van dit jaar bekend dat het watercircus in Harderwijk nog altijd fotomomenten aanbiedt met dolfijnen. Fotomomenten met dolfijnen aanbieden druist in tegen alles wat het Dolfinarium beweert te zijn, namelijk ‘educatief’. Toenmalig demissionair minister Adema van LNV gaven destijds wederom aan dat het Dolfinarium er direct mee moet stoppen.

China

Het dolfinarium ligt al jaren enorm onder vuur. En dat geld verdienen het belangrijkste voor ze is, bleek ook toen ze bedacht hadden wat zeezoogdieren aan een Chinees pretpark te verkopen. Gelukkig hebben House of Animals en Sea Shepherd daar een stokje voor kunnen steken.

Misleiding

In 2021 diende ikzelf een klacht in bij Reclame Code Commissie (RCC). want de slogan ‘Ontdek, Beleef en Bescherm’ is hartstikke misleidend. Het wekt de indruk dat bezoekers dieren beschermen door een kaartje te kopen. Dat is niet waar en de RCC was het met mij eens.

Ik kan nog een hele tijd doorgaan met misstanden op een rijtje zetten. Zoals het feit dat de bezoekersaantallen al jaren gelukkig enorm teruglopen. Of de slechte financiële situatie waar dit afschuwelijke bedrijf al vaak in heeft verkeerd. En wat dacht je van alle winkels en online platforms die geen kaartjes meer voor dit achterhaalde circus verkopen?

Een Michelinster met vieze bijsmaak

Eigenlijk zou ik alle restaurants met een Michelinster willen oproepen zich hiertegen uit te spreken. Een ster voor het Dolfinarium is een degradatie van deze felbegeerde onderscheiding. Wat ooit een culinaire aanbeveling was heeft opeens een hele vieze bijsmaak.
.

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

We krijgen veel vragen over hoe het nu gaat met de katten van fokkers Zeger T. en Bianca E. van Cattery Nazarene. Afgelopen 4 oktober zijn we behoorlijk gedesillusioneerd teruggereden vanuit Zeeland. Op onze aanwijzing kwam de politie in actie, omdat de fokkers zich daar gevestigd hebben met maar liefst 40 katten. Maar tot onze grote verbazing werden alleen de fokkers aangehouden en bleven de katten achter. Het kattenleed was volgens de betrokken agenten ‘niet erg genoeg’.

Toen we de week erna een perfecte samenwerking hadden met politie en LID in Oud-Beijerland, waar alle katten in beslag werden genomen van een fokker met een houdverbod, was de verwarring compleet en kregen we nog meer vragen. Daarom hierbij wat opheldering.

Kattenleed

De cattery van Bianca E. en Zeger T. Heette aanvankelijk Cattery Nazarene, maar inmiddels hebben ze hun naam veranderd naar Cattery Ganesha. House of Animals ontmaskerde deze fokkers van Maine Coons afgelopen juni, toen ze nog in Heerlen actief waren. Undercover telden we in een kleine sociale huurwoning zeker 40 katten. We ontvingen meldingen over Maine Coons met niesziekte, giardia, vlooien, tandproblemen, kittens zonder inentingen en kittens met ondergewicht. Ook werd er gerommeld met geboortedata en stambomen zijn ondanks beloftes nooit afgegeven. Kopers bleven achter met torenhoge dierenartsrekeningen.

Ons onderzoek wees en wijst uit dat er zeer intensief gefokt wordt door het koppel. In een jaar tijd zijn er minsten 83 kittens geboren. House of Animals deed een handhavingsverzoek bij de gemeente. Na een rechtszaak aangespannen door de woningbouwcorporatie, werden ze door de rechter gesommeerd de woning te verlaten en moesten ze op zoek naar een nieuwe locatie. Bij het verlaten van hun woning in Heerlen lieten ze in ieder geval één doodzieke kat en tientallen aquaria met levende en dode vissen onverzorgd achter.

Voor ons werd het prioriteit nummer 1 om erachter te komen waar ze naartoe vertrokken waren, want we hadden grote zorgen over de tientallen katten die wél waren meeverhuisd. Jullie deelden onze oproep massaal op de sociale media en dat zorgde ervoor dat we ze op het spoor kwamen in het Zeeuwse Zaamslag.

Niet erg genoeg?

Meteen de volgende dag zijn we naar Zaamslag gereden, waar Bianca E. en Zeger T. Inderdaad verbleven. We hebben daarop de politie gebeld, die kwamen om het stel aan te houden, maar tot onze grote frustratie niet de aanwezige katten - na overleg met de LID - veiligstelden. De katten zouden er niet erg genoeg aan toe zijn. Dit staat haaks op de informatie die wij hadden. En bovendien, hoe is het mogelijk dat je 40 katten inclusief piepjonge kittens op een paar vierkante meter in een bouwval van een huis laat zitten?

Inmiddels is er veel gebeurd. Zo kwamen wij erachter dat er in de dagen na de arrestatie katten elders zijn ondergebracht. De fokkers hebben op deze manier belangrijke bewijslast, namelijk zieke katten, weggemoffeld. En waar zijn die arme dieren gebleven? Ons onderzoek ging verder en we kunnen jullie nu vertellen dat het grootste deel van de katten en kittens inmiddels is gevonden! Bezorgde bekenden van Zeger T. en Bianca E. konden de situatie niet meer aanzien en namen de dieren mee, op verzoek van de fokkers.

De toestand van deze katten en kittens was en is in sommige gevallen zo slecht, dat de opvangadressen besloten contact met ons op te nemen en het hele verhaal uit de doeken te doen. De moederpoezen zijn zwaar vermagerd, zaten onder de klitten en ontlasting. Twee van hen zijn er zo slecht aan toe dat ze intensieve medische zorg nodig hebben. De kittens zaten onder de vlooien, hebben ernstige giardia en diarree en zijn zwaar vermagerd. Een aantal van de kittens is er nog steeds slecht aan toe, ondanks de goede zorgen die ze nu krijgen.

Dankbaar

Voor het eerst in lange tijd kregen we echt zicht op de toestand van de katten. Het is voor ons niet te bevatten dat deze dieren - drie dagen voordat ze door de bezorgde kattenliefhebbers zijn weggehaald - nog ‘goed genoeg’ waren bevonden om te blijven. Vooral de jongste kittens hadden het niet overleefd als ze niet waren weggehaald bij de fokkers, zo is ons verzekerd. We zijn de kattenvrienden dan ook heel erg dankbaar dat ze zich met zoveel overgave over de dieren hebben ontfermd.

Voor nu kunnen we melden dat de misdrijven die Bianca en Zeger meenden ongestraft te kunnen plegen in onderzoek zijn. Wij zullen de politie voorzien van ons enorm dikke dossier met álle bewijzen die we in de afgelopen maanden hebben opgebouwd. Het zou erg terecht zijn als deze mensen een houdverbod krijgen. Ze laten keer op keer zien niet in staat te zijn om voor dieren te zorgen, of dat nu cavia’s, vogels, vissen of katten zijn. Geld verdienen over de rug van dieren is hun enige drijfveer. Dit moet definitief stoppen en ik heb er inmiddels weer vertrouwen in dat dat ook gaat gebeuren.

We houden jullie op de hoogte!
.

• Lees ook Karen's blog: Voor deze katten valt er niets te vieren
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday