Al sinds het begin van de oorlog in Oekraïne hebben we bijna dagelijks contact met de mensen die we daar steunen. Mijn collega’s worden wakker en kijken als eerste wat er in de berichten-app staat. Hoe gaat het met iedereen, hoe is de nacht verlopen, hoe is het met de dieren? Ik doe dat ook vaak, maar merk nu dat ik steeds vaker met een knoop in mijn maag de dagelijkse updates open, uit angst voor nieuwe, gitzwarte ellende. Hoe lang gaat deze vreselijke oorlog zijn tol nog eisen?

De aanvallen worden steeds intenser en wreder. Hoe kan iemand het bedenken om een kinderziekenhuis te bombarderen? De enige reden kan zijn zo veel mogelijk leed en verwarring veroorzaken, met als doel de mensen in een land te breken. Een van onze contacten vertelt dat haar moeder 25 jaar in dat ziekenhuis heeft gewerkt. Ik heb een diepe bewondering voor de veerkracht van de mensen in Oekraïne, maar ik denk steeds vaker hoe lang hou je dit vol?

Hoe lang nog oorlog?

President Zelensky heeft aangekondigd dat de prijs voor elektriciteit verdubbelt, om de elektriciteitscentrales te kunnen herbouwen. Dan denk ik aan lieve Angel. Zij zit met meer dan 60 dieren in haar kleine appartement. Angel zit 18 uur per dag zonder stroom, terwijl de temperatuur is opgelopen tot een verzengende 40+ graden. En bij Pegasus hebben ze zeker 16 uur per dag geen elektriciteit. Dan wordt er gebruikgemaakt van aggregaten, maar de brandstofprijzen rijzen de pan uit. Dus ook hier de vraag hoe lang houden ze dat vol?

Geen water

Zonder aggregaat ook geen water. Met enige regelmaat gaat een aggregaat kapot en moet er iets gerepareerd worden. Dan moeten deze mensen dus keuzes maken. Of het aggregaat aan om water voor de dieren te krijgen, of Lucy’s Emergency Animal Hospital krijgt elektriciteit. Het dierenhospitaal is nu een maand open en er zijn terwijl ik dit schrijf al meer dan 216 dieren behandeld. En niet alleen honden en katten, ook egels, uilen, valken en zelfs eekhoorntjes konden rekenen op medische hulp. De oorlog maakt slachtoffers onder alle dieren.

Granaatscherven

Er wordt in de meeste berichtgeving vergeten dat ook gruwelijk veel dieren de dupe zijn van die afschuwelijke oorlog. Op dit moment zijn er veel honden uit Kramatorsk en Toretsk. Achtergelaten door mensen die moesten vluchten en hun dier niet mee konden meenemen. Ook raken dieren gewond door granaatscherven.

De shelters zijn overvol en er komen steeds nieuwe dieren bij. In Nederland zeg je dan er is geen ruimte meer, ga alsjeblieft naar een andere opvang. Maar overal in Oekraïne speelt hetzelfde probleem. Dus wat doe je dan? Precies, toch maar weer iets verzinnen hoe je kunt helpen. De dierenbeschermers staan zo ontzettend onder druk. En dan is het nog eens zo afschuwelijk heet op dit moment, met temperaturen dik in de 40 graden, wat het voor mensen en dieren ondraaglijk maakt. Hoe lang hou je dat vol?

Uit ziekenhuis ontslagen

Tussen al die ellendige berichten over de oorlog toch ook hoopvol nieuws. Zoals het nieuws van Yana, die en update geeft over de 10 maanden oude rottweiler pup Dana. Ik ontmoette haar als eerste patiënt van het noodhospitaal. Ze had afschuwelijke wonden op haar rug en intense pijn. Haar baasje kon de dierenartskosten van haar enteritis (een dodelijke ziekte) niet betalen. Hij wilde haar laten inslapen, maar schrijft Yana:

“We besloten voor haar te vechten! En goed nieuws: een paar dagen geleden is ze uit het ziekenhuis ontslagen. Ze is 8 kilo aangekomen, erg actief en vrolijk en verblijft nu met de andere honden totdat er een nieuw gezin voor haar is.”

 

Voor een dier is het leven net zo belangrijk als ons leven dat voor ons is.

Geraakt door raketten

En net als ik alle foto’s aan het bekijken ben van dieren op straat, die gevoerd worden met het voedsel dat we een paar weken geleden konden sturen dankzij de fantastische donatie van Dierenlot en WWAR, komt er een bericht van Olga van Pegasus. De oorlog woedt rond het asiel:

“Op dit moment worden we geraakt door raketten en het gaat er afschuwelijk hard aan toe. Mijn hond heeft een toeval van de angst. Mensen sterven, dieren sterven en ze zeggen dat het nog veel erger gaat worden. We zitten hier zonder licht en water en wat er straks gaat gebeuren we eten we niet. Voor nu kan ik alleen maar zeggen dat we leven en dat is het.”

Blijf ze steunen, nu en na de oorlog

Lieve allemaal, laten we de dieren in Oekraïne en hun verzorgers niet vergeten. House of Animals is een baken van hoop voor de dierverzorgers en de dieren, in een land dat weigert te zwichten voor onrecht. Blijf ons helpen ze te steunen, hoe lang dat ook nodig mag zijn.
.

• Help dieren in Oekraïne
• Steun Lucy’s Emergency Animal Hospital
• Adopteer een oorlogsdier in Oekraïne
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

De laatste dag van ons vierde werkbezoek aan Oekraïne is aangebroken. We gaan naar Tanya van Myav-Gav (miauw-woef) in Dnipro. Ik verheug mij erop haar weer te zien. Tanya is een ontzettend hartelijke en lieve vrouw, die een enorme kracht uitstraalt. Ze was voor de oorlog psychiater van beroep, opgeleid om mensen te helpen. Maar na de dood van haar man besloot Tanya haar leven te richten op het redden van dieren.

Haar huis in een woonwijk in Dnipro is veranderd in katten- en hondenopvang Myav-Gav. Het is de derde keer dat we hier zijn en iedere keer is er een extra stukje tuin bebouwd met units waar dieren opgevangen worden. Buiten wijst Tanya naar een paar overgebleven prachtige rozenstruiken. Ik begrijp dat ze zegt dat ze heerlijk ruiken en dat is ook zo. Ooit moet deze tuin een oase van bloemen zijn geweest. Nu vragen vooral de katten- en hondenverblijven om onze aandacht.

Myav-Gav

De enorme mastiff die mij komt begroeten is net zo gevaarlijk als de vorige keer. Zodra ik hem een aai over zijn flinke kop geef, wordt hij zo enthousiast dat je serieus moet opletten niet omvergegooid te worden. Hij blijft ons overal volgen en wil maar één ding: geknuffeld worden. Daar moet alles letterlijk voor wijken. Wanneer ik dan na stevig aandringen de tijd neem en naast hem zit, probeert hij met zijn enorme lijf op schoot te kruipen. Deze hond heeft misschien het uiterlijk van een waakhond, maar het karakter van een schoothondje.

'Onze' Phil

In wat voorheen de garage moet zijn geweest, is nu een opslagruimte voor voer. Ook hier worden katten opgevangen, vooral dieren die net binnenkomen en katten die intensieve zorg nodig hebben. Zo’n kat is 'onze' Phil. Ik noem hem 'onze', omdat hij een van onze adoptiedieren is bij Myav-Gav. Ik wil heel graag aan zijn adoptieouders laten zien hoe het met Phil gaat. Maar hij is boos en bang. Daar kan ik mij eerlijk gezegd alles bij voorstellen. Hij is vorig jaar door militairen naar Tanya gebracht, met een gebroken kaak, ingeslagen oog en tot overmaat van ramp was hij ook nog verzwakt door leukemie. Tanya vertelt dat ze denkt dat hij ooit een geliefde huiskat is geweest. Wat hij heeft mee gemaakt weet niemand, maar het moet verschrikkelijk zijn geweest. Vertrouwen in mensen heeft hij niet meer.

Psychiater Tanya

Phil heeft in zijn verblijf een bench waarin hij zich verschuilt. Zijn felle ogen zie ik door een opening. We houden afstand, want we willen geen onnodige stress veroorzaken. Tegenover de kattenverblijven staat een schommelstoel, met daarin een zacht kleedje. Tanya zit hier iedere avond en probeert heel voorzichtig meer contact met Phil te krijgen. Dat lukt, maar het gaat heel langzaam. Fysiek gaat het gelukkig wél boven verwachting goed met hem, maar voordat hij weer een beetje vertrouwen in mensen terugkrijgt is er een lange weg te gaan. Iedere keer als Phil bombardementen hoort, heeft hij letterlijk een terugslag.

Peach spint hard

We lopen door naar onze adoptiekater Peach. Met hem gaat het in alle opzichten wonderbaarlijk goed. Omdat ik nog heel goed weet hoe hij eraan toe was afgelopen december, houd ik afstand. Tanya mag bij hem in de buurt komen, maar verder niemand. Hij blijkt het heerlijk te vinden om geborsteld te worden, gebaart Tanya. Dat wil ik dan toch maar proberen. Heel voorzichtig aai ik met het borsteltje aan de zijkant van zijn lijfje. Tot mijn grote verbazing vindt Phil het heerlijk. Hij draait zich in alle richtingen om vooral maar overal en lang geborsteld te worden. Ondertussen spint hij hard. Als hij dan ook nog eens kopjes tegen mijn hand gaat geven, twijfel ik bijna of dit wel dezelfde rode kater is die ik in december heb gezien. Maar hij is het echt. Dit is wat goede zorg en veel liefde met oorlogsdieren kan doen.

De littekens waar een stuk scherf van een raket zijn hoofd raakte zijn nog zichtbaar. Peach was ontzettend mager en verzwakt toen hij door militairen werd binnengebracht. Wie had kunnen denken dat hij in zo’n relatief korte tijd zo zou opknappen? Stel je toch voor dat de soldaten hem niet onder het puin hadden horen piepen...

Volgend jaar Myav-Gav?

Als we een tas iets te hard neerzetten schrikt Peach ontzettend. Ik realiseer mij dat je de dieren uit de oorlog kunt halen, maar dat het heel lang duurt eer de oorlog uit de dieren is. En ondertussen is er weer een nieuwe poes binnengebracht. Ze is blind en heel aanhankelijk. Zo gaat het hier dus de hele dag door. En dat al meer dan twee lange jaren. Ik vraag me af of er volgend jaar rond deze tijd bij Tanya nog rozen in de tuin staan. En of wij haar dan ook weer kunnen bezoeken.

Vrijheid, veiligheid

We zijn inmiddels een maand verder en ik ben weer in het veilige Nederland. Als je in een oorlogsgebied bent geweest, voel je des te meer dat vrijheid en je veilig voelen geen vanzelfsprekendheden zijn. De allesoverheersende spanning die zich opbouwt door voortdurend in angst te leven, is zo afschuwelijk. Voor mensen evenveel als voor dieren, zoals hondje Mouse, katers Peach en Phil, paard Kamila en al die andere dieren die bij harde geluiden ineenkrimpen van ellende, door trauma en intense angst. Dat raakt je hart en neem je mee terug.

Vladislav en Bobba

Wat diepe indruk maakte deze reis naar Oekraïne was de ontmoeting met soldaat Vladislav, die hond Bobba heeft meegenomen uit de loopgraven. Voor allebei geldt dat de oorlog tot het diepste van hun wezen is doorgedrongen. Ze hebben elkaar nodig gehad in de loopgraven om te overleven. Het is niet alleen Bobba die zich letterlijk vastklampt aan Vladislav; ook voor de soldaat is Bobba een houvast in stikdonkere tijden. Dat hij speciaal naar Pegasus is gekomen om samen met Bobba en mij Noodhospitaal 'Lucy' voor dieren te openen vind ik echt heel bijzonder.
.

Samen dieren redden

Dieren helpen doen we met en dankzij heel veel andere mensen. Dat levert warme en hechte vriendschappen op, zoals we nu ook weer ondervonden bij Tanya van Myav-Gav. Dankzij het harde werken van dierenbeschermers in Oekraïne worden heel veel dieren gered en verzorgd. Zij kunnen dat niet zonder de donaties van dierenbeschermers in Nederland en België (en daarbuiten), waardoor onder meer noodhospitaal Lucy van de grond is gekomen.

Dankzij onze gezamenlijke steun kunnen mensen in Oekraïne dieren redden. House of Animals helpt daarmee sinds het begin van de inval, inmiddels alweer ruim twee jaar geleden. Ik voel vooral grote dankbaarheid dat we elkaar gevonden hebben in de strijd en zorg voor die angstige en gewonde oorlogsdieren. En ik hoop met heel mijn hart dat het einde van deze afschuwelijke oorlog voor mens en dier spoedig in zicht komt.

Adopteer op afstand en help direct mee

Mocht je willen helpen, overweeg dan om adoptieouder op afstand te worden. Hiermee verzeker je dat de dierenvrienden in Oekraïne oorlogsdieren kunnen blijven redden en verzorgen. Je kunt ze ook helpen met een gift.
.

• Adopteer een oorlogsdier in Oekraïne
• Steun Noodhospitaal ‘Lucy’
• Volg het werk van House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
• Lees de voorafgaande reisblogs van Karen op AnimalsToday
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

Op 23 mei is het dan eindelijk zover. House of Animals gaat voor de vierde keer naar Oekraïne, sinds de oorlog ruim twee jaar geleden uitbrak. Deze keer hebben we een heel bijzondere missie! Tijdens ons werkbezoek in december vorig jaar werd duidelijk dat er een enorme behoefte is aan medische zorg voor oorlogsdieren. Zwaargewonde dieren met kogels in hun lijfje, gebroken kaken en pootjes en tot op het bot getraumatiseerd door het oorlogsgeweld. Dankzij onze donateurs kunnen we deze dieren nu helpen.

De aanloop van onze reis gaat niet zoals gepland. De dag voor vertrek werk ik noodgedwongen tot diep in de nacht aan andere zaken. Mijn koffer moet ik 's ochtends vroeg nog inpakken. We nemen alleen handbagage mee. Omdat in Oekraïne op veel plaatsen meerdere keren per dag de stroom uitvalt, nemen we naast cadeautjes voor onze collega-dierenbeschermers ook extra opladers en batterijen mee. Zeker richting het front in het oosten, waar wij naartoe gaan, kun je niet zonder. Het is passen en meten.

Eerste interviews

Ook sjouwen we een groot ijzeren bord mee, met daarop de naam ‘Lucy's Emergency Animal Hospital’. Ik heb er een hard hoofd in of dit als handbagage geaccepteerd wordt. Tijdens het inchecken geef ik de eerste interviews. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat de pers aandacht schenkt aan onze reis!

De reis begint dus rommelig. Het dringt pas tot mij door dat we echt naar Oekraïne gaan als we bij de grens zijn. Omdat er rijen auto’s en vrachtwagens in de file staan, lopen we ook ditmaal de grens over. Terwijl ik met het bord en de koffer sjouw, valt de regen met bakken uit de lucht en komen er opeens bussen aan. Zo’n vijftig mannen in militaire uitrusting verzamelen zich op het pad. Ze hebben getraind in Polen en vertrekken nu richting het front. Dit is de realiteit.

We hebben geluk dat de douane ons niet lang laat wachten en we snel de grens mogen oversteken. Deze reis gaat anders zijn dan vorige keren, dat voel ik nu al. Het is onrustig in Oekraïne. Bijna elk gesprek gaat over de afschuwelijke verliezen die hen zijn overkomen – zeker de laatste maanden. Bijna iedereen heeft vrienden verloren, familie, kennissen, buren.

Kogels

Zo laat een beveiliger, tevens dierenbeschermer, een poster zien met daarop een aankondiging van een kickboksgala. Mooi dat dat doorgaat, denk ik nog. Maar wat blijkt? De mannen die op de geel-blauwe poster staan afgebeeld zijn overleden. Vermoord tijdens gevechten, bij aanvallen op steden en dorpen. Gesneuveld in deze afschuwelijke oorlog. Het gala is een eerbetoon. Er is zo veel intens leed in dit land.

We brengen de nacht door in Lviv, waar we ons veiligheidsteam ontmoeten. Een warm weerzien met de mannen waar we al vaker mee op pad zijn geweest. De instructie is strenger dan ooit. Blijf dicht bij elkaar, volg de aanwijzingen op en indien we ergens weg moeten: geen discussie en onmiddellijk de auto in. Dit zijn we gewend, maar toch. Ergens abrupt weg moeten en dieren en hun beschermers achterlaten is zo afschuwelijk moeilijk. Tijdens vorige reizen vroeg ik dan of het echt moest. Ja, dat moet.

Oorlogsland

De volgende dag gaat de wekker om 5 uur. We beginnen met interviews voor onder andere RTL Nieuws. Daarna is het een lange reis richting het oosten van Oekraïne, naar Dnipro. Het landschap is prachtig . Uitgestrekte natuur wisselt af met landbouwgronden en kleine dorpjes. Hoe dichter we het front naderen, des te meer ik voel dat we in een oorlogsland zijn. Meer wegblokkades met controlepunten om door te mogen rijden, haaientanden op kruispunten, kapotgeschoten gebouwen.

We stoppen alleen om te tanken en snel wat eten te kopen. Overal zie ik honden. Ze zien er doorvoed uit en sommige hebben een tag in hun oor.  Dan zijn ze gesteriliseerd en gevaccineerd. Ze zijn aanhankelijk en gewend aan mensen. Op de achterbank van de auto luister ik naar de Oekraïense strijdmuziek, die de beveiliging heeft opgezet. Hoe bizar ook, ik merk dat ik na dagen van stress tot rust kom tijdens deze autorit. Ik verheug mij erop om Olga, Lena, Yana, Tanja, Angel en al die andere fantastische dierenbeschermers weer te zien.

Ludmilla en Yulia

Een van de beveiligers zegt ‘kijk, als we hier naar rechts zouden gaan dan komen we uit in Mykolajiv!'. Ik voel letterlijk pijn in mijn hart. Daar bevindt zich City of Dogs, gerund door de allerliefste Ludmilla en Yulia. Op dit moment volgen de bombardementen elkaar daar continue op. We kunnen ze niet bezoeken, hoe graag we dat ook zouden willen. Ze hebben alle begrip, maar ik voel enorme weerstand als we verder rijden. Ludmilla en Yulia - die voor maar liefst 150 honden zorgen - zitten daar vast. Ze kunnen niet weg, want wie moet er dan voor de dieren zorgen?

Adoptiedieren Mukthar en de puppy’s ga ik dus niet kunnen knuffelen. Ook kan ik niet aan hun adoptieouders laten zien hoe het met ze gaat. Ik neem me voor alles op alles te zetten hen volgende keer wel te bezoeken. En House of Animals blijft ze helpen dankzij onze geweldige donateurs. Wil je City of Dogs een hart onder de riem steken? Adopteer dan alsjeblieft een van hun dieren.

Noodhospitaal voor dieren

Laat in de nacht komen we eindelijk aan in ons hotel in Dnipro. Maar we hebben onze koffers nog niet neergezet of het luchtalarm gaat af. Meteen door naar de schuilkelder. Omdat ik weet dat ik daar toch niet kan slapen, gebruik ik de uren om te schrijven en de komende dag goed voor te bereiden. Spannend, want we openen het eerste noodhospitaal voor dieren in een oorlogsland! Ik hoop zo dat het alarm stil blijft overdag.

.

Wat kun jij doen?

• Lees ook Karen’s reisblog: Baken van hoop in oorlogstijd
• Adopteer een oorlogsdier in Oekraïne
• Steun dierenziekenhuis 'Lucy'
• Volg het werk van House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday.nl

Tussen alle grote onderzoeken door zijn we nu al twee weken bezig met een zaak die bij mij steeds meer vraagtekens oproept. Vooropgesteld: ik ben niet tegen het importeren en adopteren van geredde honden uit het buitenland, want ieder gered dier is er een. Maar de werkwijze van een stichting als Dierenbemiddeling Europa en hoe die met dieren, gastgezinnen en adoptanten omgaat, is volstrekt onacceptabel. Stichting Dierenbemiddeling Europa verpest het voor stichtingen die zich met hart en ziel inzetten om dieren wél op verantwoorde wijze een beter leven te geven in Nederland.

In Nederland is ieder jaar vraag naar zo’n 150.000 honden en dus is er een markt. Je zou natuurlijk naar een asiel kunnen gaan om te adopteren, of kiest een stichting uit die serieus en vakkundig op niet-commerciële basis dieren uit het buitenland haalt, zoals gedumpte galgo’s uit Spanje.

Vraagtekens rond stichting Dierenbemiddeling Europa

We kregen al geruime tijd klachten binnen over stichting Dierenbemiddeling Europa. Ze werken met gastgezinnen en dat zou op zich een heel goed teken moeten zijn. Maar juist uit die hoek kregen we veel zorgwekkende meldingen binnen. Gastgezinnen zijn mensen die tijdelijk een of meerdere honden opvangen totdat een nieuw baasje is gevonden.

De honden die Dierenbemiddeling Europa in de aanbieding heeft werden onder andere aangeboden in een extern gerund hondencafé. Nu ken ik het fenomeen kattencafé, maar dit concept hondencafé was nieuw voor mij.

We hebben contact opgenomen met de oprichter van Dierenbemiddeling Europa, die aangeeft dat het hondencafé er niet is om potentiële adoptanten met verschillende honden in contact te brengen, maar meer om mensen te laten zien dat ‘rescuehonden’ ook heel leuk zijn. Ja natuurlijk zijn geredde honden heel leuk, maar moet die kennismaking nu echt in een druk café, waar je met geen mogelijkheid rustig één op één kunt zijn met je potentiële nieuwe huisgenoot? Is een wandeling buiten, of een rustige huiselijke omgeving niet een veel geschiktere omgeving voor een eerste kennismaking? Zodat het dier misschien wat meer op z’n gemak is? Ik bedoel maar.

Kaartje kopen voor hondencafé

We nemen ook contact op met de organisator van het hondencafé, die niet verbonden is aan stichting Dierenbemiddeling Europa. Zij laat ons weten dat het café er juist wél is om de honden aan potentiële nieuwe baasjes te koppelen. Je moet een kaartje kopen voor een bepaald tijdslot en kan dan onder het genot van een hapje en drankje kennismaken. Dat klinkt mij in de oren als een lucratief businessmodel. Nergens bespeur ik enige intrinsieke motivatie om geredde honden een nieuw en mooi leven in Nederland te geven.

Misschien ben ik te pessimistisch, dus we besluiten twee collega’s undercover naar het café te sturen. Dat blijkt nog niet zo makkelijk, want het is populair en voortdurend zijn de kaartjes uitverkocht. Maar dan is het raak en vertrekken ze in een weekend richting hondencafé.

Net de week voor krijgen we nieuwe noodoproepen, ditmaal van twee gastgezinnen. Een heeft een hondje dat ontzettend bang is, totaal ongeschikt om nu in een café met 40 tot 50 mensen en andere honden te plaatsen. Maar tot haar grote verbazing is de oprichter van stichting Dierenbemiddeling Nederland onverbiddelijk: de hond moet naar het café. Mijn collega’s treffen haar ook. Een heel bang hondje, dat zich geen raad weet met alle prikkels.

Op tafel liggen brokjes. De stichting geeft gastgezinnen de opdracht om honden een dag van tevoren geen eten meer te geven, want ‘dan gaan ze in ieder geval naar de tafels toe’, zo wordt ons verteld. Niet alle honden kunnen tegelijk los rondlopen, want het zijn er meer dan dertig. Honden die moeten wachten tot een volgende ronde bezoekers, zitten opgesloten in benches in een ruimte achter het café.

Te ziek om te reizen

Een ander gastgezin heeft twee zieke honden in huis. Ze geeft aan dat de dieren niet naar het hondencafé kunnen. De oprichter van de stichting vindt dat wederom onzin en zegt de honden zelf op te komen halen. Maar de honden worden steeds zieker. Uiteindelijk geeft de stichting aan dat het gastgezin de zieke honden naar de dierenarts van de stichting kan brengen. Dit is in Alkmaar en meer dan een uur rijden.

De dierenarts van het gastgezin geeft ook aan dat het niet in hun belang is om te reizen. Inmiddels zijn de dierenartskosten opgelopen tot 1000 euro. In plaats van grote dankbaarheid voor de goede zorg te tonen, ontvangt dit gastgezin meerdere brieven van de advocaat van de stichting. De gezondheid en het welzijn van dieren is voor Dierenbemiddeling Europa aangetoond van ondergeschikt belang.

Dierenbemiddeling Europa denkt alleen aan geld

Dat blijkt als een dierenkliniek in Amsterdam contact met ons opneemt. Zij krijgen veel verzoeken van mensen die als gastgezin fungeren en die het paspoort van de hond aan het UBN nummer willen koppelen. Daar hoort ook een gezondheidscheck door de dierenarts bij. Maar ook al is dit een wettelijke verplichting, de stichting geeft aan het niet te willen, want ‘dat kost geld’.

Dan worden we gebeld door een dierenambulance. Of we met spoed een oplossing weten voor een hond in een gastgezin, die agressief gedrag vertoont. De hond is er pas een paar dagen, maar stichting Dierenbemiddeling Europa geeft geen thuis.

Handen in het haar

Ondertussen is de oprichter van Dierenbemiddeling Europa naar Roemenië om nieuwe honden op te halen. Terwijl gastgezinnen met hun handen in het haar zitten, omdat de honden waar zij tijdelijk voor zorgen nog niet geadopteerd zijn. Voor deze honden moet je dan zelf actief een adoptant zoeken, aldus de stichting. Nog meer vraagtekens doemen op, want waarom laat je anderen jouw werk doen als stichting?

Terechte vraagtekens!

Wanhopige gastgezinnen, teleurgestelde adoptanten en honden wiens gezondheid en welzijn niet de hoogste prioriteit hebben. Is hier echt sprake van goede intenties om zoveel mogelijk honden te redden? Een terechte vraag want het resultaat is ronduit bedroevend. Daarbij is het afschuwelijk voor al die stichtingen die wél keihard hun best doen om het voor iedereen en met name de honden goed te doen.

Dus blijf alsjeblieft geredde honden een nieuw leven geven door ze te adopteren., maar niet op deze manier. Het hondencafé heeft ons inmiddels laten weten de samenwerking met stichting Dierenbemiddeling Europa te hebben stopgezet. Ondertussen blijven de meldingen binnenkomen, maar heel eerlijk: wij kunnen de zaak alleen breed onder de aandacht brengen. Het beste kan je melding maken bij de NVWA. Daar gaat men over handhaving en interpretatie van de Wet dieren en het Besluit houders van dieren. Regels die bedoeld zijn om dieren te beschermen, niet om mensen de rand van de wet op te laten zoeken.
.

• Teken het burgerinitiatief: Dierenwelzijn is een zaak voor Justitie en Veiligheid
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

Er was al geen enkel excuus meer om een verbod op onverdoofd slachten van dieren uit te stellen. Vandaag is dat nog eens bevestigd door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Het Hof oordeelt dat een dergelijk verbod niet in strijd is met de vrijheid van godsdienst, noch met het verbod op discriminatie. Eindelijk staat het zwart op wit. Niets staat een verbod op onverdoofd slachten nog in de weg.

Dertien organisaties en personen hadden een zaak aangespannen, onder meer omdat ze vinden dat ze vanwege religieuze voorschriften door het verbod op onverdoofd slachten in Vlaanderen en Wallonië uit 2019 geen dieren meer kunnen slachten. Eerst klopten ze aan bij het Belgisch Grondwettelijk Hof waar ze ongelijk kregen, waarna ze naar het Europese Hof stapten omdat het verbod in strijd zou zijn met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het hof is echter unaniem van mening dat een verbod op slachten zonder verdoving proportioneel is, gezien voor het nagestreefde doel, namelijk de bescherming van het dierenwelzijn als element van de 'publieke moraal'.

Nu kunnen de organisaties nog in hoger beroep gaan. Ervan uitgaande dat áls ze dat zouden doen ze daar wederom ongelijk krijgen, betekent dit concreet dat niets een verbod op onverdoofd slachten in heel Europa in de weg staat. Deze uitspraak geldt namelijk voor alle 47 landen van de Raad van Europa.

Niets staat een verbod nog in de weg

Veertien jaar heb ik als directeur van het wetenschappelijk bureau van de Partij voor de Dieren intensief meegewerkt aan het wetsvoorstel om deze afschuwelijke vorm van dierenleed te verbieden. Eigenlijk is het meer de uitzondering uit de wet te krijgen, want het is verboden dieren onverdoofd te slachten, tenzij je dat vanuit religieuze overwegingen niet doet. Ik heb het altijd onbegrijpelijk gevonden dat dit wetsvoorstel niet is aangenomen door de Eerste Kamer en dat er nog steeds geen nieuw wetsvoorstel is ingediend.

Met House of Animals hebben we sindsdien jaarlijks gepubliceerd over de onzinnigheden die men uit de hoge hoed tovert om dit ernstige dierenleed te maskeren. Zoals het convenant uit 2012 van de overheid en vertegenwoordigers van de joodse en islamitische gemeenschap, met afspraken om het welzijn van onverdoofd geslachte dieren zogenaamd te verbeteren en daarmee vooral het wetsvoorstel van de Partij voor de Dieren te laten sneuvelen.

Nu in 2024, 12 jaar na dato, is er nog steeds niets gebeurd met dit convenant. Zo moeten dieren volgens het convenant na de halssnede na maximaal 40 seconde geen bewustzijn meer vertonen en anders alsnog verdoofd worden. Ik kan je vertellen dat vrijwel alle koeien, kalveren en stieren dan na 40 seconden verdoofd zouden moeten worden.

Ruim 1.000.000 dieren

Jaarlijks worden er nog steeds meer dan een miljoen dieren in Nederland onverdoofd geslacht. Zeker 230 wetenschappelijke onderzoeken en publicaties geven aan dat onverdoofd slachten leidt tot ernstig dierenleed. Ook het Bureau Risicobeoordeling en Onderzoeksprogrammering (BuRO) van de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) pleitte in een eerder gepubliceerd advies aan de staatssecretaris van Economische Zaken voor een verbod op onverdoofd ritueel slachten.

En als je nu denkt wij lopen in Nederland toch voorop qua dierenwelzijn? Nou, ik dacht het niet! In Zweden, Zwitserland, Noorwegen, IJsland, Malta, Nieuw-Zeeland, Polen, Denemarken én België geldt al een verbod op de onverdoofde slacht. Dus ik zou zeggen: waar blijft dat wetsvoorstel? Er is niets, maar dan ook werkelijk niets dat het tegenhoudt!
.

• De petitie voor een verbod op de onverdoofde slacht staat nog online op AnimalsToday. Teken nu en geef een nieuw wetsvoorstel steun in de rug.
• Lees ook Karen’s blog: Regels rituele slacht goed nageleefd??
  .

©Karen Soeters | House of Animals

Het lijkt velen te blijven verbazen dat dierenmishandelaars zich ook vaak tegen mensen richten. Zo bleek ook weer vorige week, toen het Openbaar Ministerie bekendmaakte dat de 24-jarige oppas Julian F. niet alleen wordt verdacht van kindermisbruik, maar ook seks had met dieren. Geen uitzondering helaas, maar er is nauwelijks aandacht voor.

Tegen Julian F. uit het Noord-Hollandse Schagen is aangifte gedaan wegens kindermisbruik bij een van de elf gezinnen waar hij oppaste. F. misbruikte daarnaast ook zijn eigen hond en zocht daarbij contact met honderden andere diereneigenaren. In ieder geval een hondeneigenaar en een varkenshouder hebben hun dieren aangeboden.

Link geweld tegen dieren en mensen

Ik herinner mij nog heel goed dat ik op X een bericht plaatste over de verdachte van de moorden in Rotterdam, waarbij een docent van de medische faculteit en de buurvrouw en haar dochter werden doodgeschoten. De buurvrouw heeft meerdere meldingen gedaan bij de politie, omdat de man zijn dieren mishandelde. Ook op een berucht internetforum vertelde de man open en bloot over hoe hij zijn konijnen en hond had mishandeld en hoe trots hij daar op was. Ik gaf aan hoe belangrijk het is om juist deze dierenmishandelaars in de gaten te houden, omdat ze vaak overgaan, of al bezig zijn met het mishandelen van mensen. Er is inmiddels zo ontzettend veel onderzoek naar gedaan dat ik het echt onbegrijpelijk vind dat er niet meer aandacht is voor dit onderwerp, vooral ook als het gaat om handhaving.

"Pure horror dit. Mijn medeleven gaat uit naar de nabestaanden. En dan te bedenken dat verdachte in 2021 veroordeeld is voor diermishandeling. Cirkel van geweld. Noodzaak om dierenmishandeling veel hogere prioriteit te geven en de maatschappij te beschermen."

Dat bericht op X kwam mij op behoorlijk wat kritiek te staan. Het was 'belachelijk dat ik misbruik maakte om bij zo’n ernstig geweldsdelict de dieren weer onder de aandacht te brengen'. Maar niets is minder waar. Nogmaals: er is zo veel onderzoek gedaan naar dit onderwerp. Het negeren ervan gaat nog meer ellende opleveren en is ontzettend onverstandig.
.

Julian F. geen uitzondering

Het meeste onderzoek naar de relatie tussen geweld tegen mens en dier is in het buitenland gedaan. De Universiteit Utrecht heeft deze onderzoeken een paar jaar geleden in een rapport verwerkt en de conclusie was overduidelijk. Plegers van geweldsdelicten hebben in het verleden relatief vaak dieren mishandeld en andersom. Wie dieren mishandelt, pleegt relatief meer andere misdrijven.

Ook in onze eigen onderzoeken komen we het tegen. Denk bijvoorbeeld aan Jan P., inmiddels beter bekend als de 'horrorfokker' uit Eersel. Hij is eerder veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf wegens het misbruiken van een minderjarige medewerker. De wijze waarop P. met dieren omgaat bevestigt alle onderzoeken naar de relatie tussen geweld tegen dieren en mensen.

Terug naar de afschuwelijke feiten rond Julian F.. De boer die zijn varken ter beschikking stelde voor de lusten van Julian F. en dat op zijn verzoek ook zou hebben gefilmd, wordt gelukkig ook vervolgd. Ik hoop dat het vervolgen van dierenmishandelaars hoog op de agenda van justitie komt te staan. Alleen dan kunnen we de maatschappij tegen dit soort mensen beschermen. En ik hoop van harte dat alle dieren weggehaald worden bij die boer, die een levenslang houdverbod aan zijn broek dient te krijgen.

Moraal van het verhaal is dat ik hoop dat dierenmishandeling hoog op de agenda van justitie komt te staan. Niet alleen ter bescherming van de dieren, maar uiteindelijk ook voor de bescherming van mensen.
.

• Teken het burgerinitiatief Dierenwelzijn is een zaak voor Justitie en Veiligheid
• Lees op AnimalsToday: Spaanse experts willen wetswijziging om huisdieren te beschermen tegen gendergeweld
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday.nl

House of Animals is in Oekraïne om oorlogsdieren en hun verzorgers de koude winter door te helpen. De oorlog is constant aanwezig door het luchtalarm en bezoeken aan schuilkelders. Op straat en in opvangen leven veel bange dieren. House of Animals wil in deze situatie een beetje warmte brengen met de actie 'Kerstbrokken uit Nederland voor oorlogsdieren in Oekraïne'. In Karen's blog vandaag de eerste dagen van het bezoek, die lastig verlopen. De reis gaat richting Angel in Zaporizja.

Door een hack ligt het netwerk eruit. In veel gebieden is nauwelijks bereik. Iedereen op de hoogte houden van wat we aan het doen zijn is heel erg lastig. Ook betalen gaat moeilijk, omdat een van de grote banken in Oekraïne ook is gehackt. De eerste dag verloopt daarom meteen anders dan verwacht. Kunnen we de rekening wel betalen in het hotel? Gelukkig gaat het goed.

De tweede dag vertrekken we heel vroeg richting de stad Zaporizja, bekend van de kerncentrale waar veel zorgen over bestaan. Het is een lange reis, waar ons team 20 uur voor heeft uitgetrokken. Dat is inclusief stoppen en controles bij roadblocks, de militaire controlepunten. In juni waren deze roadblocks meestal onbemand, maar ditmaal niet. We horen over heftige nachtelijke bombardementen op Kiev. De oorlog is volop gaande. We hopen dat dit nieuws Nederland bereikt.

Steeds kouder

Net iets voor 9 uur vermindert de auto snelheid en wordt de radio uitgezet. Iedere ochtend herdenkt men de slachtoffers van deze afschuwelijke oorlog. Er is heel veel sneeuw gevallen de afgelopen weken, maar de wegen lijken tot nu toe goed begaanbaar. Op het prachtige landschap ligt een sprookjesachtig, dik pak sneeuw. Mooi in onze ogen, maar vooral erg koud. En hoe meer we richting het oosten rijden des te kouder het wordt. Vreemd eigenlijk, want het is net onder het vriespunt. Maar richting de avond voelt het veel kouder.

Net als tijdens onze vorige reis valt het op dat het leven ondanks de oorlog gewoon doorgaat. De winkels zijn open en de mensen wachten bij de bus om naar hun werk te gaan. En overal zijn kerstlichtjes opgehangen. In de horecagelegenheden zijn kerstbomen opgetuigd.

Angel in Zaporizja

De dag waarop ik mij enorm op verheugd heb is eindelijk daar. Tijdens ons vorige bezoek aan Oekraïne hebben we Angel, die we al sinds het begin van de oorlog steunen, enorm moeten teleurstellen. Uit veiligheidsoverwegingen konden we in juni niet bij haar langskomen. Ze woont in Zaporizja. Voor de oorlog had ze 15 honden in huis. Een klein appartement middenin de stad. Toen steeds meer mensen de stad ontvluchtten werd haar pijnlijk duidelijk hoeveel dieren er zijn achtergelaten.

Angel ging steeds meer dieren opvangen die ze op straat aantrof, maar ook die simpelweg in een huis waren achtergelaten. Veel mensen dachten dat ze een paar dagen weg moesten en dat daarna alles voorbij was. Ze lieten dieren achter met wat bakjes voer en een flinke bak water, want dat zou genoeg moeten zijn. Maar helaas, het was niet genoeg en de mensen kwamen niet terug. Angel heeft inmiddels 49 honden en 65 katten in haar kleine appartement. Voor hen zorgen is haar leven.

Kerstbrokken voor Angel

Alle honden en katten laat ze binnen een week steriliseren. Ook buiten voert ze dieren. Angel heeft heel veel organisaties aangeschreven voor hulp, want zo veel dieren verzorgen vormt een zware financiële druk. Maar Angel is geen stichting of bedrijf en geen enkele organisatie reageerde. Behalve House of Animals! Ik ben daarom ontzettend dankbaar dat wij haar dankzij onze donateurs wél kunnen helpen.

Het geluid binnen van de blaffende honden zorgt ervoor dat rustig met elkaar praten niet echt mogelijk is. Tot Angel ons naar haar slaapkamer leidt. Een kleine ruimte die zeer kleurrijk is aangekleed en naar wierook ruikt. En ook hier zitten heel veel honden. "Als we rustig op bed gaan zitten houden ze vanzelf op met blaffen", zegt Angel. Ze zijn niet gewend dat er plotseling veel mensen binnenkomen. Daar kan ik mij alles bij voorstellen.

Overal, in alle kamers zitten dieren. In de keuken hangen netten aan het plafond waar katten in liggen te slapen. Twee poezen hebben dicht naast elkaar een lekker plekje gevonden in een enorme soeppan.

Mijn lieve collega Helma wilde graag even gebruikmaken van het toilet. "Geen probleem", zegt Angel. Eerder zag ik in het toilet naast de pot een hele bange hond zitten. Inmiddels zijn het er twee. Helma wordt vriendelijk het toilet ingeduwd. De inmiddels grommende honden blijven gewoon zitten. Ik denk dat Angel het inmiddels gewend is, want de deur gaat dicht. Maar uit respect voor de prachtige witte tanden van de honden en haar eigen billen, besluit Helma toch maar ergens anders een toilet te bezoeken.

 

Naar de schuilkelder!

We gaan samen met Angel naar buiten, want dat is een belangrijk onderdeel van haar routine. Ze wandelt met vijf honden, brengt ze thuis en wandelt dan met de volgende vijf honden. Ongelofelijk wat een energie en liefde voor dieren heeft deze vrouw.

Eenmaal buiten gaat het luchtalarm af. Onze beveiliging handelt meteen: we moeten naar de schuilkelder! Maar hoe moet het nu met Angel? Zij gaat niet naar een schuilkelder, maar naar haar dieren, in haar appartement op 1 hoog. Wat voel ik mij ellendig om haar achter te laten. Maar de beveiliging is duidelijk en duwt mij richting de auto. Met pijn in mijn hart stap ik in. Zo is het leven hier in Zaporizja. Voortdurend leven in angst. En dat die angst niet onterecht is zie ik latere die dag, waarover in mijn volgende bericht meer.

.

• Help oorlogsdieren in Oekraïne
• Volg House of Animals in Oekraïne via Facebook en Instagram
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

Vanochtend belden we met de rechtbank in Zwolle om te vragen of de rechtszaak tegen Bert’s Animal Verhuur vandaag eindelijk zou doorgaan. Zeker, vertelde de bode ons. Maar helaas niet, blijkt nu. Voor de derde keer is de rechtszaak over dierenleed tegen Bert’s Animal Verhuur uitgesteld. Hoe is het nu toch mogelijk??

Tijdens NVWA-inspecties werden afschuwelijke omstandigheden aangetroffen, zoals vijf kreupele schapen. Er stonden vijf ezels met doorgegroeide hoeven, die nauwelijks op hun benen konden staan. De inspectie vond schapen die niet meer overeind konden komen en ook niet meer leken te reageren. In een stal vol mest stonden 21 ezels. Er waren honden en puppy’s in te kleine ruimtes en zo kan ik nog wel even blijven citeren uit het rechtbankverslag. Ons eigen handhavingsverzoek betrof een hoog drachtig schaap, dat hij gewoon op transport heeft gezet naar een kinderboerderij. Daar is het arme dier tussen de enorme hoeveelheid mensen en kinderen bevallen van twee lammetjes.

Rechtszaak tegen Bert weer uitgesteld

En nu krijgen we te horen van de rechter dat door 'persoonlijke omstandigheden', die te maken hebben met onder meer de gezondheid van Bert zelf de rechtszaak niet doorgaat. Dus even voor de duidelijkheid: hij is niet in staat om naar de rechtbank in Zwolle te komen, maar wel fit genoeg om voor meer dan 150 dieren te zorgen die hij zo ongeveer nog zou moeten hebben? Dat is natuurlijk waanzin.

Ondertussen weten we dat hij nog steeds dieren aan het wegsluizen is. Of hij ze na de faillietverklaring verstopt om uit de boedel te onttrekken, of omdat hij ze gewoon verkoopt is ons niet helemaal duidelijk. Maar dat het de curator geen lor kan schelen dat is wél duidelijk. Hij wacht rustig af tot het hoger beroep. Als er voldoende voedsel voor de dieren is zal het allemaal wel goed zal komen. Gelukkig is vandaag de uitspraak in het hoger beroep dat Bert heeft aangespannen tegen zijn faillissement. Inmiddels heeft hij meer dan 2 miljoen euro aan schulden, dus ik kan mij niet anders voorstellen dan dat het doek vandaag eindelijk valt voor Bert’s Animal Verhuur.

Bert begrijpt niet dat het afgelopen is

Bert heeft ondertussen ook gewoon weer nieuwe advertenties op Marktplaats geplaatst. Begrijpen dat het echt afgelopen is doet hij volgens mij nog steeds niet. En dus blijven wij ons vreselijk zorgen maken over hoe het nu gaat - en hoe het verder moet met de dieren die hij nog heeft. Daarbij ben ik inmiddels eigenlijk gewoon boos. Wat moet je in Nederland nog doen om dieren te beschermen tegen zo’n notoire dierenmishandelaar?

Vandaag dus maar een brief naar de rechter-commissaris gestuurd, waarin we hebben aangegeven absoluut geen vertrouwen te hebben in de afwikkeling door de huidige curator. Alleen al het feit dat deze curator zegt dat het prima is af en toe een dier te verkopen, terwijl er beslag op de inboedel is gelegd (en helaas daar vallen dieren onder), is te bizar voor woorden.

De rechtszaak tegen Bert wegens ernstige dierenmishandeling is weer uitgesteld, dus straks wordt het letterlijk trekken aan een dood paard? Ik vertrek morgen voor een week naar Oekraïne, maar mijn collega’s van Investigations blijven alles op alles zetten om de dieren in veiligheid te krijgen.
.

• Lees op AnimalsToday: Bert's dieren zijn aan de goden overgeleverd
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday

Sinds het faillissement van Bert’s Animal Verhuur mag Bert Roelofs niet meer zelf over zijn bezittingen beslissen. Dat betreft ook de meer dan 150 dieren op het terrein van Bert. Desondanks heeft hij meerdere dieren en goederen verkocht of verduisterd, waaronder pipowagens. Bert’s dieren zijn aan de goden overgeleverd.

Wij hebben beloofd het bedrijf goed in de gaten te houden en dat doen we dan ook. Zo hadden we diverse malen contact met de curator. Die is na het uitspreken van het faillissement verantwoordelijk voor het welzijn van de dieren bij Bert. Dit staat helemaal los van het beroep dat Roelofs heeft aangetekend tegen het faillissement. Wij maken ons grote zorgen over de uitvoering van deze zorgplicht door de curator en hebben daarom vandaag het advocatenkantoor een brief gestuurd, waarin we onder andere eisen dat er een of meerdere ervaren dierverzorgers worden aangesteld om het welzijn van de dieren te waarborgen.

Aan de goden overgeleverd

Als wij iets hebben geleerd in de afgelopen jaren, is het wel dat de aanwezigheid van één werknemer en voldoende voer geen garantie vormen voor dierenwelzijn bij Bert. Vooral omdat we weten van verschillende ex-werknemers dat Bert en zijn vrouw nooit zelf voor de dieren hebben gezorgd. En nu blijkt ook nog dat de enige werknemer die hij had al weken ziek is. De dieren van Bert's Animal Verhuur zijn dus werkelijk aan de goden overgeleverd. Dat is echt onacceptabel!

Heel eerlijk zijn we zijn zo langzamerhand wel een beetje Bert-moe geworden, maar we zetten natuurlijk door voor de dieren. Op 4 december aanstaande zal het hoger beroep van Bert tegen zijn faillissement door de rechtbank worden behandeld. Veel kans geef ik hem niet overigens. In het faillissementsverslag dat gisteren openbaar is gemaakt, is te zien dat er meer dan anderhalf miljoen openstaat bij verschillende schuldeisers, waaronder twee personeelsleden die nog ruim 17.000 euro aan achterstallig loon tegoed hebben. Tel daar de dwangsommen van de gemeente bij op en je zit al snel boven de 2 miljoen euro.

‘De gemeente heeft een bom onder Bert gelegd’, kopte de Gelderlander vorige maand nog. Ik weet dat Bert zelf vooral de schuld bij House of Animals legt. Hoe graag ik ook die credits op me wil nemen, na het inzien van het faillissementsverslag is één ding heel duidelijk geworden: Bert heeft dit faillissement aan niemand anders te danken dan aan zichzelf. Wat overblijft is onze enorme zorgen over de dieren. En daarmee is het dossier voor ons helaas nog steeds niet gesloten. Wordt dus weer vervolgd. Hoe lang nog?
.

• Lees meer over Bert's Animal Verhuur op AnimalsToday
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit opiniestuk verscheen eerder op AnimalsToday

Van zondagnacht op maandagochtend was ik in Hedel op de paardenmarkt. Terwijl ik dit opschrijf vermoed ik dat veel mensen denken ‘hoezo een paardenmarkt ‘s nachts?’. En dat is de enige juiste benadering. En laat ik voorop stellen dat paardenmarkten niet meer van deze tijd zijn. Traditie is prima, maar laat de dieren erbuiten.

Vanaf middernacht kunnen handelaren hun paarden op de markt zetten. In het verleden waren dat er ruim 3000, maar vorig jaar 'slechts' 644. Reden is dat het door nieuwe wetgeving niet meer mogelijk is paarden op de markt te kopen en direct op export naar het buitenland te zetten. Helaas dit jaar toch weer een stijging; er werden 783 paarden aangevoerd.

Erg positief is dat de marktleiding er alles aan gedaan heeft ons hartelijk te ontvangen. Er werd ons op het hart gedrukt dat als we problemen zagen deze moesten melden, zodat ze konden zoeken naar een oplossing. Gebaseerd op onze klachten vorig jaar staan er geen paarden meer direct voor de grote feesttent. Helaas wel meteen aan de overkant van de straat en daar zit maar zo’n 2 meter tussen. De handelaar die daar zijn plek had heeft uiteindelijk de paarden in de veewagen gelaten, totdat de muziek uit was.

Onvolledige controle

Pas om 2 uur begon het druk te worden. Medewerkers van de markt controleren alle paarden op een chip. Uiteindelijk bleken een paar paarden geen chip te hebben en deze worden van de markt gestuurd, zo wordt mij verteld. Helaas geen controle of er ook een paspoort mee is en of dit overeenkomt met het chipnummer. Met andere woorden: gestolen paarden haal je er bijvoorbeeld niet uit. En een paard zonder chip alleen maar wegsturen is natuurlijk ook best vreemd. Neem een voorbeeld aan het protocol van de paardenmarkt in Goor, dat is opgesteld in samenwerking met de dierenpolitie. Dergelijke paarden worden apart gezet en de politie wordt ingeschakeld.

Het is gelukkig droog gebleven, maar voor de ezels had de marktleiding dekjes klaarliggen. 'Het is wel aan de handelaar om ze op te halen', werd benadrukt. Tja, daar ligt dus wel een probleem. Want wie controleert dat op de markt? Helaas niemand dus.

Nauwelijk water

Op de markt zijn veel waterpunten met emmers erbij en hooi. Helaas werd ook dit jaar nauwelijks water aan de dieren gegeven. Bij alle paarden lag hooi maar omdat heel veel paarden te kort aangebonden staan kunnen velen er niet bij. En ook dat wordt door niemand gecontroleerd. De twee aanwezige dierenartsen gaven aan vooral te controleren op besmettelijke ziektes. In de praktijk is dat vooral letten op 'snotneuzen' en ernstige kreupelheid.

Een ezel met extreem lange en verwaarloosde hoeven waar ik ze op wees vonden zij ook wel naar, maar helaas behoorde dat niet tot hun verantwoordelijkheid hier iets van te zeggen. Maar wie doet dat dan wel? Of de drie extreem magere paarden die ik zag.

Paardenmarkt zonder NVWA?

De paarden met gecoupeerde staarten die op de markt staan en waar ik ze op wijs krijgen overigens wel meteen een controle. Aan de welwillendheid van de dierenartsen ligt het dus ook niet, maar de vraag blijft wie nu echt het welzijn van de dieren controleert. En wie controleert hun welzijn tijdens het transport? Volgens de dierenartsen zou de NVWA dat moeten doen en dan hebben ze gelijk. Maar volgens de marktleiding is daar al jaren geen enkel contact meer mee en 's nachts zijn ze zeker in geen velden of wegen te bekennen. En dus zie ik overvolle trailers, want handelaren weten natuurlijk ook dat er geen controle is.

'Aan de goden overgeleverd zijn de dieren', bedenk ik mij in Hedel. Vooral wanneer een groepje dronken types een kleine pony koopt voor 100 euro. 'Wat sta je nou te kijken?' vragen ze me. Ik zeg dat ik mij zorgen maak wat ze met het dier gaan doen. 'Joh komt goed, voor mijn schoonmoeder. Die heeft een grasmaaier nodig.' Super grappig dit. Niet natuurlijk.

Stuitend

De manier waarop sommige handelaren met de paarden omgaan blijft ook stuitend. Zo doet een kleine pony een stap naar achter en komt op de hak van een handelaar terecht. Een enorme klap met de stok is haar straf. Niemand zegt er iets van maar ik heb jonge mensen horen vloeken dat je zo niet met dieren omgaat. Zij waren vooral op de markt voor het feest en vonden het echt zielig voor de paarden. Voor mij heel hoopgevend dat misschien de jongere generatie begrijpt dat zo met dieren omgaan niet meer van deze tijd is.

Bij thuiskomst bedenk ik mij dat de manier waarop de paarden worden verhandeld feitelijk tegen de wet is. In artikel 1.7 Besluit houders van dieren staat:

Degene die een dier houdt draagt er zorg voor dat een dier:

a  wordt verzorgd door een persoon die beschikt over de voor die verzorging nodige kennis en vaardigheden;
b  slechts onder de hoede wordt gesteld van een persoon die kennelijk tot de verzorging in staat is;

Er is niet één handelaar die naast onderhandelen over de prijs ook maar een beetje geïnteresseerd is in de persoon die het dier koopt. Dit ga ik eens bespreken met onze juristen.

Traditie is prima, maar laat de dieren erbuiten

De burgemeester van Maasdriel, waar Hedel onder valt, zou natuurlijk ook zijn verantwoordelijkheid moeten nemen. Maar voorlopig is hij vooral onwetend, zo blijkt uit onderstaande uitspraak:

"Ik vind het een mooi gezicht, de mensen hebben er mooi weer bij. Ze hebben mij verteld dat dit er al eeuwen is en ik vind het mooi dat we deze traditie kunnen voortzetten. De mensen die ik hier spreek zijn tevreden."

 

Ben benieuwd hoeveel inwoners van Hedel echt tevreden zijn. Het aantal berichten dat ik krijg van mensen die zich niet durven uit te spreken, maar het afschuwelijk vinden wat er in hun dorp gebeurt neemt ook toe. En daarbij, de traditie van een goed dorpsfeest moet je zeker behouden. Dat is ontzettend belangrijk voor de verbondenheid van mensen, zeker in deze toch wel donkere tijden. Traditie is prima, maar laat de dieren erbuiten. Zij moeten niet de dupe zijn van wat sommigen hardnekkig blijven zien als onschuldige folklore.
.

• Steun het burgerinitiatief Dierenwelzijn is een zaak voor Justitie en Veiligheid
• Lees Karen's blog op AnimalsToday: Paardenmarkt in Hedel, het eerlijke verhaal
  .

©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday