Bij de NVWA zijn in drie jaar tijd zo’n 300 meldingen binnengekomen over puppyhandelaar De Meiboom in Diessen. Dat blijkt uit een WOB-verzoek door House of Animals. De meldingen gaan over ernstig zieke broodfokpuppy’s, dieren die veel jonger zijn dan in het paspoort staat vermeld en dieren die onvolledig ingeënt zijn. Er is daarop door de NVWA nauwelijks actie ondernomen. Ook blijkt de in België veroordeelde dierenarts Jantina B. een rol te spelen bij fraude met puppy's die in Nederland via de broodfokhandel verkocht worden.

Karen Soeters van House of Animals is verbolgen over het gebrek aan daadkracht van de NVWA tegen de malafide broodfok puppyhandel:

“Het is onbegrijpelijk dat na zoveel klachten en ook na zoveel media-aandacht deze handelaar nog steeds niet is aangemerkt als ‘hoog risicobedrijf’. Er is slechts 1 fysieke controle geweest en de gemaakte rapportages zijn zeer beknopt. Zorgvuldigheid en objectiviteit zijn in de rapportages ver te zoeken. Ondanks de geconstateerde overtredingen wordt enkel voldaan met een waarschuwing en dat komt absoluut niet overeen met handhavingsstappenplan van de NVWA.”

Tevens blijkt uit onderzoek door House of Animals dat steeds dezelfde dierenarts de puppy’s ‘gezond’ verklaart. Het gaat om de eerder in België veroordeelde Jantina B., wegens medeplichtigheid aan illegale hondenhandel. Doodzieke puppy’s worden door haar gezond verklaard, alsmede dieren met een ernstige fysieke aandoening. Daarbij blijkt uit patiëntenkaarten die in het bezit zijn van House of Animals, dat onafhankelijke collega-dierenartsen de puppy’s veel jonger inschatten dat de leeftijd die in het paspoort vermeld staat.

Het vermoeden bestaat zelfs dat Jantina B. de hondjes helemaal niet ziet. Een pup, die in het paspoort een reu is maar in werkelijkheid een teef, keurde 'dierenarts' B. goed. Ook is gebleken dat ze uit het buitenland geïmporteerde puppy’s van een Nederlandse chip voorziet, aldus House of Animals.

'NVWA neem verantwoordelijkheid'

De NVWA heeft in haar inspectierapport dierenarts Jantina B. aangemerkt als ‘verdacht’; verstandig gezien haar medeplichtigheid aan illegale hondenhandel in België en de bewijzen aangeleverd door House of Animals. Karen Soeters:

“Jantina B. is onderdeel van een criminele organisatie en moet gestopt worden. Als de NVWA haar verantwoordelijkheid wederom niet neemt dan moeten we naar een andere manier kijken om deze dierenarts te stoppen. House of Animals heeft daarom melding gemaakt bij het Veterinair Tuchtcollege (VTC) en deze week ga ik ook aangifte doen bij de politie tegen Jantina B. wegens valsheid in geschrifte, economische delicten, dierenmishandeling en deelname aan een criminele organisatie.”

In het AVROTROS-programma Opgelicht?! van dinsdag 28 september op NPO 1 is aandacht besteed aan het onderzoek van House of Animals. Bekijk de uitzending hieronder:
.

.

.
Zie ook:

• Het begint op Marktplaats - Petitie
• Hongaarse dierenartsen frauderen met in Nederland verkochte puppy's
• NVWA legt malafide puppyhandel geen strobreed in de weg
  .

©House of Animals

'Fijn dat je er bent. Waar is Mirta?' Dat was mijn begroeting naar onze eindredacteur Estefania, die enkele keer dat ze zonder haar geliefde galgo kwam. En nu geheel onverwacht is onze Mirta er niet meer. Ik zeg onze, want zo voelt het ook. Ze hoorde bij House of Animals.

Het moment dat ik Mirta voor het eerst zag herinner ik als de dag van gisteren. We waren op weg naar Spanje om een reportage over het afschuwelijke lot van de galgo’s te maken. Marten Jesse, Estefenia’s man, kwam dag zeggen en daar stond ze dan. Een prachtige zwarte verschijning.

Zo mooi en elegant. Als een balletdanser zo gracieus. Maar tegelijk zo getraumatiseerd. Niet alleen te zien aan de littekens op haar lijf. Haar hele houding straalde angst uit. Staart strak tussen haar poten. En ze keek je vooral niet aan als je probeerde contact te maken. Het deed bijna pijn om haar zo te zien. Wat is haar aangedaan dat ze alle vertrouwen in mensen is verloren? Gelukkig had ze een fantastisch huis gevonden bij Estefania en Marten Jesse, dus het zou wel goed komen. En het kwam goed, maar hoe haar verleden eruit moet hebben gezien begreep ik pas toen ik terug kwam uit Spanje. Wat wordt deze dieren een onrecht aangedaan. Mirta is namelijk ook een galgo.

Als het jachtseizoen voorbij is worden er jaarlijks zo’n 50.000 galgo’s gedumpt. Soms op straat soms in putten waar ze een hongerdood te wachten staat. Of ze worden opgehangen aan een boom met hun pootjes net boven de grond zodat ze een langzame dood sterven. Medewerkers van opvangcentra struinen in februari de dodingstations af om zoveel mogelijke galgo’s te redden. En Mirta is een van die galgo’s die gered is. Zwaar getraumatiseerd kwam ze naar Nederland.

Met heel veel liefde en aandacht zag je Mirta opbloeien. Als ze bij mij thuis was of op kantoor bleef ze eerst vooral heel dicht bij Estefania staan. Maar langzaam ging ze op ontdekkingstocht heel behoedzaam. Wolfje vond ze steeds leuker en ik mocht haar na een tijdje ook aaien. Mirta werd binnen haar kunnen steeds meer hond.

Ambassadeur Mirta

Maar de littekens op haar lichaam bleven herinneren aan haar verleden. Ons team was vastberaden iedereen moet weten wat er met jachthonden, en dat zijn niet alleen galgo’s maar ook bijvoorbeeld podenco’s, in Spanje wordt gedaan. En Mirta hielp ons daarbij. Ze werd naast Valentina, de galgo die de hoofdrol heeft in onze documentaire 'Broken Spirit – The Galgo’s Last Run', ambasadeur voor de galgo’s. Ze was ook toeziend oog en motivatie voor Monique van Dijk die zwoegde op de montage van de documentaire.

Ze voerde mee actie bij protesten in Nederland voor de galgo. En ze was erbij toen we maar liefst 33.000 handtekeningen tegen de jacht met galgo’s en podenco’s aanboden aan de Spaanse Consul van Culturele Zaken bij de Spaanse ambassade in Den Haag.

Niet zo lang geleden kwam er een galgo bij, Roma. Binnen een paar dagen waren het dikke vriendinnen. Zo mooi om te zien hoe ze verstrengeld op de bank lagen. De laatste keer dat Mirta bij mij was lag ze samen met Roma op de bank en ik wilde een foto van ze maken wat niet erg gelukt is zoals je ziet.

En toen ineens kwam het bericht dat Mirta was overleden. Geheel onverwacht. Wat een schok voor Estefania en Marten Jesse. Wat een verdriet. We leefden bij House of Animals allemaal mee, want Mirta was ook een beetje van ons.

Roma miste Mirta zo verschrikkelijk dat ze vooral op het jasje van Mirta wilde liggen. Dat er uiteindelijk weer een galgo geadopteerd zou worden was wel duidelijk. Maar nog niet nu en geen zwarte, want dat zou teveel aan Mirta denken.

En daar kruiste een paar weken later Azai het pad. Zeven jaar oud en ook uit het dodingsasiel gehaald. Azai kent Roma nog uit Spanje. Hij was na zijn redding zo bang dat hij de eerste nachten niet geslapen heeft. Daarna wilde hij zittend slapen. Het duurde 2 jaar voordat hij geadopteerd kon worden. En dus geheel onverwacht heeft Roma haar vriendin verloren, maar een oude vriend teruggekregen. Want Estefania en Marten Jesse konden hier met hun grote hart geen nee tegen zeggen. En dus is de enorme leegte nu gevuld met Azai. En hoe toepasselijk: Azai betekent kracht in het Hebreeuws.

Toen ik Estefania vroeg of ze er geen moeite mee had dat deze hond ook zwart was, zei ze:

“Ik wilde inderdaad eigenlijk geen zwarte galgo, maar toen Azai op ons pad kwam wilde ik hem niet afwijzen op dit uiterlijke kenmerk.”

Hoe mooi is dit? Lieve Azai, welkom bij House of Animals!
.

• Lees ook: Europees Parlement uit zorgen over welzijn honden in Spaanse jachtindustrie
  .

©Karen Soeters | House of Animals

Weinig dingen zijn zo onnatuurlijk als een roedel wolven met een hek eromheen. Bij onrust binnen de groep wordt het individuele dieren onmogelijk gemaakt om te vluchten, waardoor ze het slachtoffer kunnen worden van agressie. Dit lijkt het geval te zijn in DierenPark Amersfoort, waar een van de eerder ontsnapte wolven is overleden. De vraag dringt zich op: is dit dood door schuld?

Dat er iets mis was met de verhoudingen binnen de roedel wolven van DierenPark Amersfoort was bekend. Twee vrouwtjes gedroegen zich steeds dominanter. Heel normaal wolvengedrag, maar dat ging ten koste van twee andere wolven, die de spanning kennelijk wilden ontvluchten en dat afgelopen week succesvol deden. Ze zijn daarop verdoofd en teruggezet bij de rest van de roedel, in een verblijf buiten het zicht van bezoekers.

Woensdag is daar een van de ontsnapte wolven, een wolvin, dood gevonden. De andere wolf is zwaargewond aangetroffen. Hartfalen lijkt de doodsoorzaak te zijn en tevens had de dode wolvin lichte bijtwonden. De autopsie is nog gaande, zo meldt DierenPark Amersfoort. Er wordt onderzocht of de wolvin al eerder hartproblemen had. Indien dit het geval was kan de verdoving, in combinatie met stress, het dier fataal zijn geworden.

Dood door schuld?

Zeker is dat er een gevecht heeft plaatsgevonden, buiten het geclaimde verscherpte toezicht om. Niet ondenkbaar is dat de twee wolven, die onderaan stonden in de pikorde van de roedel, door hun verdoving (nog) dermate verzwakt waren dat de andere wolven dit gevoeld hebben. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ziek of zwak dier uit een groep wordt verstoten. Alleen zat er nu een hek omheen, waardoor ze geen kant op konden.

"Het kan nog enige tijd duren voordat de autopsie volledig is afgerond. Misschien wordt de doodsoorzaak zelfs nooit helemaal precies duidelijk."

Volgens DierenPark Amersfoort is de spanning bij de wolven, die maandag 30 augustus tot de ontsnapping leidde, toegenomen door geluiden van een verbouwing. Dit zou tot extra onrust geleid hebben. Menselijke factoren hebben dus een situatie verder verstoord die al volledig onnatuurlijk is - een roedel wolven met een hek eromheen - en stress toegevoegd aan een groep dieren waar de onderlinge verhoudingen op scherp stonden.

Zwakke plek

Het dierenpark geeft aan dat het de twee wolven maandag lukte om op een zwakke plek onder de omheining door te komen. Terwijl men bij ontsnappingen altijd direct over de veiligheid van de bezoekers begint, was die klaarblijkelijk niet op orde met een zwakke plek in de omheining. Tegelijk kent het DierenPark zichzelf keer op keer 'geweldige deskundigheid' toe, maar dat kan inmiddels met een korrel zout genomen worden. De slager keurde zijn eigen vlees en kwam na de ontsnapping van maandag tot de conclusie dat verdere maatregelen overbodig waren. Daarop is men na het nieuws over de dood van de wolvin weer teruggekomen. Er wordt nu gesproken over het versterken van de omheining met beton.

"Met de scheiding van de dominante vrouwen zien we nu dat de sociale structuur van de groep is gestabiliseerd."

Niet gesproken wordt over de oorspronkelijk samenstelling van de roedel, die het slachtoffer is geworden van de hoogmoedige gedachte dat mensen heel goed weten hoe het allemaal moet en dat we de natuur naar onze hand kunnen zetten. Weg educatieve waarde van deze dierentuin, weg leugen dat dierentuinen dieren in een zo natuurlijk mogelijke setting laten zien. De enige les is dat de juf twee weggelopen, gepeste leerlingen verzwakt heeft teruggeplaatst in een klas vol nijdassen, daar onvoldoende toezicht op heeft gehouden, waarna de twee zwakke leerlingen het haasje werden.

"Onze professionele en kundige dierverzorgers zijn zeer betrokken bij de dieren. De dood van dit dier komt hard aan."

Menselijk falen

Deze kwestie kan niet weggemoffeld worden door DierenPark Amersfoort met het prijzen van het deskundige en betrokken personeel en de suggestie dat de oorzaak van het hartfalen wellicht nooit wordt gevonden. In dat geval zou het dus allemaal puur toeval zijn geweest, terwijl er een waslijst is aan zaken die een optelsom vormen en, mits je ervoor openstaat, heel veel aanwijzingen geven voor menselijk falen van een kaliber wat je niet vaak tegenkomt. En niet alleen wolven zijn het slachtoffer van beperkte leefruimte in dierentuinen of dolfinaria. Allerlei dieren, van dolfijnen tot giraffen, olifanten en grote katachtigen, worden ernstig in hun natuurlijke gedrag beperkt, omdat de mens ze tot een bezienswaardigheid heeft gemaakt. Zoals de twee chimpansees uit DierenPark Amersfoort die vorig jaar ontsnapten en de kogel kregen, omdat men niet in staat was om ze op tijd te verdoven.

Bronnen:

• AD
• NOS
• NU
• Lees op AnimalsToday: Karen’s blog: RIP Mike en Karibuna

©Karen Soeters | House of Animals

Het Dolfinarium in Harderwijk is een campagne gestart met de nieuwe slogan ‘Ontdek, Beleef, Bescherm’. De bewuste campagne wordt onder andere op televisie uitgezonden. Deze campagne is misleidend omdat het Dolfinarium de indruk wekt dat mensen de dieren kunnen ontdekken, beleven en dat ze daarmee beschermd worden. Maar bezoekers leren de dieren niet ontdekken, ze beleven enkel een circusact en leren al helemaal niet de dieren te beschermen, noch beschermt het Dolfinarium zeezoogdieren. Daarom stapt House of Animals naar de Reclame Code Commissie (RCC).

Bezoekers leren niets van het zien van dieren die al jaren in gevangenschap gehouden worden in veel te kleine bassins, met chloorwater dat oogproblemen veroorzaakt. Bezoekers leren niets van het zien van wilde dieren die kunstjes moeten doen en leren niets van de kennis dat wilde dieren worden bevredigd om aan hun seksuele behoeften te voldoen. En de bezoekers leren al helemaal niet om wilde dieren te beschermen door praktijken te aanschouwen die het vangen van dieren uit de natuur juist in stand houden.

Onderzoek LNV

In 2018 gaf het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV) opdracht tot een onderzoek naar een aantal claims van het Dolfinarium in Harderwijk. De Visitatiecommissie Dierentuinen ging op inspectie en concludeerde dat de zeeleeuwen en dolfijnen te veel als artiest (zeg maar circusdieren) worden gebruikt en onnatuurlijk gedrag vertonen. De verblijven zijn niet uitdagend genoeg (lees: de verblijven kunnen in de verste verte niet tegemoetkomen aan de fysiologische en ethologische behoeften van de dieren) en entertainment is belangrijker dan educatie. Het Dolfinarium voldoet in het geheel niet aan de (basale) eisen van dierenwelzijn en zal hier ook nooit aan kunnen voldoen. Zelfs niet als ze wel over de financiële middelen zouden beschikken. Maar het Dolfinarium zit financieel al jaren aan de grond, dus haalt men alles uit de kast om bezoekers te trekken, over de ruggen van de dieren.

Fysiologische en ethologische behoeften van een dolfijn

Dieren als dolfijnen leggen in open water dagelijks met gemak 60 kilometer af, leven in familieverbanden en vertonen niet spontaan allerlei circuskunstjes. Er is geen enkele educatieve waarde aan dieren die structureel moeten leven in afwijkend water waardoor ze oogproblemen krijgen, terwijl ze dagelijks tentoongesteld worden aan hordes mensen in een afgesloten ruimte, hetgeen een kwelling is voor een diersoort waarbij communicatie middels sonar zeer belangrijk is. Karen Soeters, oprichter van House of Animals:

“Het Dolfinarium strooit met hetzelfde gemak opnieuw zand in de ogen van bezoekers, die doorgaans vanuit onwetendheid leugens geloven zodat ze zich niet schuldig (hoeven) voelen. Maar net als elk ander wild dier zal een dolfijn pas iets onnatuurlijks als een trucje doen wanneer hij daartoe fysiek of mentaal gedwongen wordt. Een onderdeel daarvan is zorgen dat de dieren honger hebben. De dolfijnen doen vanuit die drijfveer alles voor voedsel, als beloning voor een geslaagde circusact.”

Wildvang

Dolfinaria en zeeparken in de hele wereld houden de wildvang, waaronder ook de wrede jacht op dolfijnen in Taiji, Japan, in stand. De schokkende documentaire The Cove van Ric O’Barry, de voormalig trainer van tv-dolfijn Flipper en oprichter van The Dolphin Project, laat aan duidelijkheid over deze praktijken niets te wensen over. Het is een gruwelijke industrie van dood en dierenleed.

Recent kondigde het Dolfinarium aan 12 van hun zeezoogdieren naar een pretpark in China te willen exporteren. Sea Shepherd is samen met House of Animals naar de rechter gestapt om de export tegen te houden. Dat deze dieren als dank voor hun optredens nu naar een ander ‘circus’ worden getransporteerd, in een land waar men met hetzelfde gemak ijsberen in een restaurant houdt als attractie voor de gasten, is te schandalig voor woorden.

Naar de RCC

Als je besluit om de dieren te exporteren naar China houd je om diverse redenen geen rekening met hun belangen; niet vanwege het transport van de dieren en de stress die daarmee gepaard gaat, niet vanwege het feit dat ze in een compleet andere en onbekende omgeving terechtkomen en niet vanwege het gegeven dat de dieren het nu nog slechter gaan krijgen dan waar ze vandaan komen. Karen Soeters vindt de stap naar de RCC niet meer dan logisch:

“De slogan ‘Ontdek, Beleef, Bescherm’ is leugenachtig en strooit (potentiële) bezoekers van het Dolfinarium zand in de ogen over zogenaamde kwaliteiten waaraan het Dolfinarium absoluut niet voldoet. Deze slogan is daarmee misleidende reclame en daar dient de Reclame Code Commissie een uitspraak over te doen.”

 

• Lees ook: De stand van zaken rond de export van dieren uit het Dolfinarium naar China
  .

©House of Animals

Opnieuw reageerde Nederland geschokt op afschuwelijke beelden die zijn gemaakt in een slachthuis. Runderen en varkens worden ernstig mishandeld, geslagen met peddels en bewerkt met een stroomstootapparaat. Een kreupel varken word aan zijn oren door het slachthuis getrokken. Waar kennen we dit soort beelden van? Houdt het dan nooit op?

Dit zijn geen incidenten bij slachterij Gosschalk in het Gelderse Epe. Iedere dag worden hier zo’n 5000 varkens en 600 runderen geslacht. Er moet tempo gemaakt worden. Het kost 100 euro per minuut als de slachtlijn stil komt te liggen. Vorige week werd bekend dat we meer dan ooit de slager van Europa zijn, dus er moet vooral doorgewerkt worden.

Bekijk de zeer schokkende undercoverbeelden gefilmd in slachthuis Gosschalk, die Varkens in Nood eerder deze week publiceerde:
.

.
Inspecteur-Generaal Maarten Ruys van de NVWA raakt geëmotioneerd bij het zien van de beelden:

"Dit is afschuwelijk, dat je zo met levende wezens omgaat. Ik schrik hier ontzettend van. We hebben het bedrijf al langer op de radar staan en de afgelopen periode zijn er ook al diverse waarschuwingen en boetes opgelegd vanwege dierenwelzijn, maar dat het zo erg was wisten we niet."

Hou toch op. Vorig jaar, net voor zijn aantreden, werden soortgelijke beelden gepubliceerd door dierenwelzijnsorganisatie Ongehoord. Ik deed aangifte bij de politie, niet alleen tegen het slachthuis maar ook tegen de NVWA. Dieren werden ernstig mishandeld onder toeziend oog en zelfs met medewerking van toezichthouders van de NVWA. Wat is er met mijn aangifte gebeurd om herhaling te voorkomen? Als het mijn verantwoordelijkheid was geweest als hoofd van een toezichthoudende organisatie had ik de schuldigen meteen op non-actief gezet, een onderzoek geëist, aangifte gedaan. Stel je ter vergelijking eens voor dat dit soort beelden naar buiten zou komen over hoe een overheidsinstantie met ouderen of kinderen zou omgaan. Maar ook nu valt de medewerkers van de NVWA niets te verwijten, zo meent Ruys:

“Er zijn eerder boetes opgelegd. Uiteindelijk is het bedrijf zelf verantwoordelijk om beter met de dieren om te gaan.”

Zo’n uitspraak is toch om helemaal niet goed van te worden? Dit is de baas van de toezichthoudende organisatie. In een debat een jaar geleden in de Tweede Kamer over misstanden in slachthuizen en de rol van de NVWA gaf de minister aan dat deze problemen bij de NVWA moeten worden opgelost. Naar elkaar wijzen en ondertussen gaat de ellende voor de dieren gewoon door. En dat in een zogenaamd beschaafd land als Nederland. Gelukkig grijpt de NVWA hard in, zo laat Ruys weten. Vanaf nu moet er altijd een dierenarts van de NVWA aanwezig zijn. Nou dat heeft dus geen zin, want die waren ook aanwezig toen deze beelden werden gemaakt.

En wat dacht je van de dierenartsen die bedreigd worden? Die, als ze boetes willen schrijven, vaak worden tegengewerkt door collega’s. Ik heb inmiddels genoeg klokkenluiders gesproken en er is in opdracht van de minister zelfs uitgebreid onderzoek gedaan naar de verziekte cultuur binnen de NVWA. Allesbehalve een veilige werkomgeving als je echt wil doen waarvoor je bent aangenomen, namelijk ingrijpen waar nodig.

Wanneer gaat iedereen zich nu eindelijk realiseren dat deze misstanden geen uitzonderingen zijn maar dat er in slachthuizen sprake is van structurele misstanden? En die los je niet op met cameratoezicht en glazen muren zolang wij er als landje trots op zijn dat we al decennia de slager van Europa zijn en een totaal verziekte industrie hebben gecreëerd. Met een toezichthouder die verstrengeld is met de industrie en keer op keer bewijst geen toezicht te kunnen en willen houden. Een land waar aangifte doen van verwijtbaar, zeer ernstig dierenleed langzamerhand een doekje voor het bloeden lijkt te zijn.

Tijd dat de vee-industrie en toezichthouder NVWA volledig op de schop gaan!

UPDATE 2 juli 2021 16.30 uur: Slachthuis Gosschalk moet van demissionair minister Schouten van LNV met ingang van 3 juli voor onbepaalde tijd de tent sluiten, zo meldt RTL Nieuws. De NVWA heeft aan de hand van de beelden besloten de erkenning van het slachthuis te schorsen. Ook is niet uitgesloten dat er strafrechtelijke vervolging gaat plaatsvinden, aldus Schouten. Volgens de NVWA zijn er behalve dierenmishandeling nog meer strafbare feiten geconstateerd bij slachterij Gosschalk in Epe. Afgelopen dagen werd al bekend dat diverse klanten Gosschalk de rug toekeerden.
.

• Eis de definitieve sluiting van slachthuis Gosschalk, teken de petitie van Varkens in Nood
• Lees het rapport van Varkens in Nood met alle geconstateerde misstanden in slachthuis Gosschalk
• Kamerbrief Schouten over sluiting slachthuis Gosschalk in Epe (pdf)
  .

©Karen Soeters | House of Animals

Het zal je toch gebeuren. Je allerliefste vlinderhondje wordt zomaar op klaarlicht dag doodgeschopt door een man in een park. Het overkwam Sharon afgelopen Pasen. En als je nu denkt dat de dader van de rechter een flinke straf heeft gekregen zit je er volledig naast. En daar moet verandering in komen!

Sharon liep met haar 2 hondjes Aloha en Fiducia langs het water toen een man Aloha wilde aaien. Doe maar niet waarschuwde ze, want ze kan bijten. Daar trok Benvindo Q. zich niets van aan, want hij wilde graag contact met Sharon en dus 'snauwde' vlinderhondje Aloha naar de man. Er ontstond een woordenwisseling waarbij Sharon vooral probeerde weg te komen van de agressieve man, maar dat mocht niet baten. Een getuige zag dat Benvindo Q. wegliep, zich plotseling omdraaide en weer op de hondjes afliep. Hij gaf vervolgens het kleinste hondje Fiducia een enorme schop, met alle gevolgen van dien. Het hondje overleeft de ernstige mishandeling niet.

Het sectierapport is duidelijk:

"De geconstateerde inwendige verwondingen is het gevolg is van een éénmalige zeer heftig, uitwendig, botsend en samendrukkend mechanisch geweld, zoals onder meer kan optreden bij een zeer harde schop door een beschoeide voet."

Gisteren stond Benvindo Q. voor de rechter, met als uitkomst: 60 uur schoffelen. En dan kan Benvindo Q. gewoon weer verder. En nu val ik in herhaling, maar hoe is het toch mogelijk dat je voor het doodschoppen van een dier maar 60 uur taakstraf krijgt? Kunnen die straffen niet veel hoger? Natuurlijk wel! Deze man had binnen de bestaande wetgeving 3 jaar cel kunnen krijgen. Het probleem in deze is de zogenaamde 'strafvorderingsrichtlijn' die in 2015 is vastgesteld. Dat zijn eigenlijk een soort prijsafspraken van de procureurs generaal hoe om te gaan met straffen. Eigenlijk moet je het zo zien: de politiek vraagt hogere straffen, de bevolking vraagt hogere straffen, maar de procureurs houden vast aan hun zogenaamde ‘prijsafspraken’. Zij vinden dit blijkbaar normaal en passend bij een ernstig delict als dit, een hondje dat wordt doodgeschopt in het park.

Een paar voorbeelden van die strafvorderingsrichtlijn. Als je voor de eerste keer een dier zwaar letsel toebrengt is de richtlijn 40 uur taakstraf. Doe je het daarna nog een keer dan mag je 20 uur extra schoffelen, namelijk 60 uur. Als iemand jouw dier doodt dan wacht hem of haar 60 uur taakstraf. Het OM past de vraag van de straf hierop aan en de rechter past de uitspraak hierop aan.

En dat is dus precies het probleem, want er zijn veel hogere straffen mogelijk. Er staat in Nederland maximaal 3 jaar gevangenisstraf op dierenmishandeling. Maar door hoe ons rechtssysteem in elkaar zit blijft dit soort misdrijven op deze bizarre wijze bestraft worden.

Is de zaak van hondje Fiducia nu een uitzondering? Nee, denk maar aan het afschuwelijke lot van hond Batman dat heel Nederland deed huiveren. De eigenaren bonden het arme dier aan een boom in het Wilhelminapark in Rijswijk en daar stierf hij in alle eenzaamheid aan uitdroging. Een voorbijganger vond hem toevallig. Wat Batman doormaakte alvorens te sterven is met geen pen te beschrijven. En de straf voor de daders? Precies het zelfde als de moordenaar van Fiducia: 60 uur schoffelen.

En dit is een dieptrieste bevestiging van het inventariserend onderzoek naar de straffen bij dierenmishandeling dat we drie jaar gelden deden - en de uitkomsten blijven ronduit schokkend. Het is dus de hoogste tijd om in ieder geval deze richtlijn te herzien en dierenmishandelaars ook echt te gaan straffen. En daarom is dit het moment om je onvrede uit te spreken bij het Openbaar Ministerie die mensen vraagt om hun mening over onder andere dierenmishandeling. De straffen zijn schandalig laag en de richtlijnen moeten zo spoedig mogelijk worden aangepast. Je kunt de enquête tot 1 juli invullen dus deel ook vooral zou ik zeggen.

De Adidas schoenen waarmee Benvindo Q. het hondje heeft doodgeschopt moeten aan hem worden geretourneerd, zo heb ik begrepen. Ik ga Sharon nu bellen. Ze krijgt haar hondje er niet mee terug, maar ik wil haar op het hart drukken dat we er alles aan zullen doen om deze bizarre strafvorderingsregeling te herzien. En als jij mee wilt strijden vul dan alsjeblieft de enquête in.

Dankjewel, mede namens Fiducia, Batman en al die andere dieren die als een ding worden behandeld in onze Nederlandse wetgeving.
.

• Doe mee aan de enquête
  .

©Karen Soeters | House of Animals

Zo, wij zijn er helemaal klaar mee. En dan bedoel ik klaar met de zeezoogdierengevangenis in Harderwijk. Sea Shepherd en House of Animals hebben de krachten gebundeld en stappen naar de rechter om de uitvoervergunning van 12 zeezoogdieren naar een pretpark in China aan te vechten.

Het gaat om 8 dolfijnen, 2 walrussen en 2 Californische zeeleeuwen, die nu een miserabel leven leiden in het Dolfinarium in Harderwijk en die nu in het kader van een soort symboolpolitiek ook nog eens op export dreigen te worden gezet. Dit omdat er vorig jaar, na een onderzoek in opdracht van de minister, een rapport is uitgekomen dat ronduit vernietigend was over het Dolfinarium. Het Dolfinarium is in 2017 op papier al eens failliet verklaard en de bezoekersaantallen lopen al jaren terug. Terecht natuurlijk! Ik kan mij zeker na de uitzending van het programma Rambam voorstellen dat helemaal niemand met enige vorm van empathie en gezond verstand naar dit vreselijke instituut wil gaan.

Om de dieren naar China te mogen verhuizen is toestemming nodig van het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit. Voor een aantal dieren is een uitvoervergunning voor China aangevraagd. Het gaat om dieren die oorspronkelijk uit de EU komen. Er is ook een wederuitvoervergunning aangevraagd voor een aantal dieren dat niet uit de EU afkomstig is en dus eerder vanuit een niet-EU land zijn ingevoerd.

In het Dolfinarium hebben dolfijnen minder dan 0,000001 procent van hun natuurlijke leefruimte. Een paar dieren minder lost dit probleem niet op. Daarbij is gebrek aan ruimte slechts 1 aspect van de ernstige mishandeling die we deze dieren laten ondergaan door ze in een dolfinarium te houden.

En voor de duidelijkheid: door een aantal dieren naar het buitenland te exporteren voldoet het dolfinarium Harderwijk nog steeds niet aan de door de minister gestelde eisen. Het enige verschil is dat de verantwoordelijkheid voor gezondheid en welzijn van de betreffende dieren wordt overgedragen aan een Chinees pretpark. Indien de minister hiermee instemt, onttrekt zij zich aan de verplichtingen zoals die gesteld zijn door de RVO.

Als je besluit om de dieren te exporteren naar China houd je om diverse redenen geen rekening met hun belangen; niet vanwege transport van de dieren en de stress die hiermee gepaard gaat, niet vanwege het feit dat de dieren in een compleet andere en omgeving terechtkomen en niet vanwege het gegeven dat je weet dat de dieren nu ergens slechter terechtkomen dan waar ze vandaan komen.

Artikel 1.3 van de Wet dieren geeft aan dat bij het stellen van regels ten volle rekening dient te worden gehouden met de gevolgen die deze regels of besluiten hebben voor de intrinsieke waarde van het dier, onverminderd andere gerechtvaardigde belangen. Daarbij wordt er in elk geval in voorzien dat de inbreuk op de integriteit of het welzijn van dieren verder dan redelijkerwijs noodzakelijk, wordt voorkomen.

Artikel 2.1 Wet dieren stelt dat het verboden is om zonder redelijk doel of met overschrijding van hetgeen ter bereiking van zodanig doel toelaatbaar is, bij een dier pijn of letsel te veroorzaken dan wel de gezondheid of het welzijn van het dier te benadelen.

De overheid heeft als plicht te voorkomen dat de inbreuk op de integriteit of het welzijn van dieren verder dan redelijkerwijs noodzakelijk is, wordt voorkomen. Door akkoord te gaan met export van dieren naar een locatie waarvan men weet dat het welzijn van de dieren geschaad gaat worden wordt hier niet aan voldaan.

Naar de rechter

Het Dolfinarium is niets anders dan een circus met wilde dieren en dat is verboden in Nederland. Terug naar de natuur is na zo veel jaren gevangenschap helaas niet mogelijk. Maar de verantwoordelijkheid voor hun welzijn mag niet worden uitbesteed aan een pretpark. Een omgeving waar de dieren wederom gedwongen kunstjes moeten vertonen is geen oplossing.

Voor een dolfijn in een dolfinarium ziet het leven er precies zo uit als voor een mens waartegen je zegt dat hij de rest van zijn leven in een badkuip moet doorbrengen. Ik heb het even uitgeprobeerd en ik kan je vertellen: wij gaan net zo lang door tot het Dolfinarium gesloten is! En dus ben ik ontzettend dankbaar dat we samen met Sea Shepherd naar de rechter stappen om dit dierenleed voor eens en altijd te stoppen.

Help mee!

Word Vriend van House of Animals (dat kan al vanaf 5 euro per maand) en steun ons in de strijd tegen dierenleed.

©Karen Soeters | House of Animals

Vandaag is het Moederdag en wil ik heel graag aandacht vragen voor al die moeders in de vee-industrie en moedervarken Sam in het bijzonder. Ze kreeg maar liefst 251 kinderen in haar 9-jarige leven. Dat klinkt als een hele prestatie en dat is het ook, maar dat wil je natuurlijk geen enkel dier aandoen. Haar lichaam is uitgewoond. Het enige doel dat wij mensen voor haar bedacht hebben is zo veel mogelijk nakomelingen produceren - en dan gaat het niet om individuen maar om kilo’s vlees. In de vee-industrie is geen plek voor moederliefde.

De laatste 11 nakomelingen heeft Sam voor het eerst kunnen voelen hoe het is om echt moeder te zijn. Hoe het is om een nacht lang voor de bevalling nesten van stro te bouwen. Om te kunnen bewegen, omdat de bevalling eraan komt. Alle andere bevallingen heeft ze tussen stangen moeten doorbrengen. Met een klein stukje juten zak aan een van de spijlen vastgebonden om aan te trekken, want dat zou volgens de industrie toch bijna hetzelfde zijn als een nest bouwen. Dat heet 'stalverrijking'.

6,4 jaar zwanger

Bij elkaar 2332 dagen, ongeveer 6,4 jaar van haar 9-jarige bestaan, is Sam zwanger geweest. En nu vandaag, mag ze Moederdag vieren samen met haar biggen, die alweer 8 weken oud zijn. In die tijd heb ik gezien hoe bijzonder de relatie tussen Sam en haar biggen is. Hoe de biggen haar begroeten en zij een speciaal geluid maakt. Hoe ze ze echt opvoed als ze iets doen wat zij gevaarlijk vindt. En hoe ze steeds weer even naar haar toe rennen als zij ergens rustig ligt, om heel even haar snuit aan te raken.

De zeugen in de groep waar Sam vandaan komt zijn op transport naar het slachthuis gezet toen de biggen drie weken oud waren. Ontspenen noemen ze dat in de industrie. Bij puppy’s en kittens lees je voortdurend en terecht hoe belangrijk het is voor hun ontwikkeling dat de dieren lang genoeg bij hun moeder blijven. Maar biggen zijn producten en dus wat kan het schelen hoe ze eraan toe zijn als ze volwassen zijn? Daar heeft niemand last van. Trouwens, volwassen worden ze hoe dan ook niet, want op de leeftijd van 6 maanden, als ze eigenlijk een soort pubers zijn, gaan ook zij naar de slacht.

Zonder enige afleiding

En dus leven de biggen vanaf drie weken, zonder enige afleiding op rubberen matten of een betonnen vloer, zonder moeder, want er moet zoveel mogelijk geld verdiend worden. Mensen denken tenslotte recht te hebben op een lapje vlees en als we het in Nederland niet meer verkocht krijgen dan exporteren we het gewoon, want wat zijn we zo trots op onze vee-industrie.

Het geluid dat de moederzeugen in de vee-industrie laten horen als hun biggen zijn weggehaald hoort niemand, want al deze dieren leven achter zorgvuldig afgesloten deuren. Maar ik kan je vertellen: ik heb het wél gehoord en gezien en het gaat recht door je hart. Drinken bij de moeder mogen opgroeiende biggen in de vee-industrie niet, in tegenstelling tot de biggen van Sam, die doorlopend naar haar tepels vliegen.

Geen plek voor moederliefde

En vandaag is het Moederdag. De foto’s van de biggetjes rond Sam (eerste foto) komen allemaal uit dezelfde industrie. ‘Mama ik houd heel veel van jou’. En natuurlijk zijn er nu mensen die zeggen je ‘vermenselijkt’ varkens. Maar bekijk het eens van de andere kant. Waarom zouden wij het moederschap zo anders ervaren dan een ander dier? Kinderen zoeken steun en geborgenheid bij hun moeder, net zoals de biggen dat van Sam. Ze leren van hun moeder zoals wij mensen dat ook doe en dat is precies waar we dankbaar voor zijn, speciaal op Moederdag. En precies daarom vraag ik aandacht voor al die moeders in de vee-industrie, waar Sam symbool voor staat, die wij het moederschap ontnemen, omdat economisch gewin boven alles staat. In de vee-industrie is, ook op Moederdag, geen plek voor moederliefde.

• Lees op AnimalsToday: #GNvdD: Sam is moeder geworden
• Steun de verzorging van de varkens bij stichting Melief en de totstandkoming van de documentaire ‘De kinderen van Sam'

©Karen Soeters | House of Animals

De aanhouder wint! Eindelijk heeft de broodfokhandelaar in Lelystad de handdoek in de ring gegooid: zijn malafide puppyhandel is permanent gesloten. Deze handelaar verkocht vanaf een industrieterrein puppy’s afkomstig uit Hongarije, die te jong waren, vaak ziek en waarvan de paspoorten niet klopten.

House of Animals maakte een reportage over zijn handelen en we deden aangifte. Helaas heeft de NVWA geen actie ondernomen, ook niet toen we melding deden van puppy’s die te koop werden aangeboden met gecoupeerde staarten. Iets wat toch echt verboden is in Nederland en reden voor interventie.

De aanhouder wint

Om de handelaar toch te kunnen stoppen deden we een handhavingsverzoek waarvan we alle gemeenteraadsleden in Lelystad op de hoogte brachten. De activiteiten die van deze handelaar zijn namelijk in strijd met het geldende bestemmingsplan. De handelaar verkocht (geïmporteerde) honden aan particuliere kopers. Dit valt onder detailhandel in de zin van artikel 1.28 van het bestemmingsplan:

“...het bedrijfsmatig te koop aanbieden, waaronder begrepen de uitstalling ten verkoop, verkopen en/of leveren van goederen aan personen die die goederen kopen voor gebruik, verbruik of aanwending anders dan in de uitoefening van een beroeps- of bedrijfsactiviteit...”

Op grond van artikel 3.5. van dit bestemmingsplan is detailhandel in deze vorm op de bestemming bedrijventerrein niet toegestaan.

Hulde

Hulde voor de gemeente Lelystad, die een onderzoek startte naar de overtreding van het bestemmingsplan. En ook hulde aan de gemeenteraad, die unaniem een motie aannam van Leefbaar Lelystad waarmee malafide hondenhandel uit de gemeente moet worden geweerd. Aanleiding voor de motie was ons onderzoek naar deze handelaar en de reportage die House of Animals erover maakten:
.

Uitgeschreven

Omdat we wij ook aangifte hebben gedaan tegen de dierenarts die met deze handelaar werkte, is die door de Hongaarse autoriteiten op non-actief is gezet. Dat was ook een flinke kink in de kabel voor de handel in Lelystad. Er stonden een maand lang geen advertenties meer op Marktplaats, maar plotseling werden er weer puppy’s aangeboden.

Maar gisteren dan eindelijk het verlossende bericht van ons onderzoeksteam. De handelaar heeft zich uitgeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ook op internet staat er bij de zoekresultaten definitief gesloten. Wat een overwinning en wat een mooie samenwerking!

Heel veel dank aan alle gedupeerden die hier een hondje hebben gekocht en ons, ondanks veel ellende en verdriet, in vertrouwen hebben genomen. En heel veel dank aan onze Hongaarse collega-dierenbeschermers. Samen komen we er wel!

©Karen Soeters | House of Animals

Dit is de dag waarop de zeugen waarmee Sam eerder samenleefde naar de slacht zijn gegaan. Ik schrijf het op alsof het een soort zakelijk gegeven is, want dat wat er gebeurt in de vee-industrie. Maar oh, ik schaam mij zo om wat mensen doen met dieren.

Sommige zeugen worden binnenkort opnieuw geïnsemineerd en anderen zijn klaar met ‘produceren’ en worden gedood. Het is een trieste levenscyclus zonder inhoud. Als ik eraan denk hoe kort het nog maar geleden is dat Sam een nacht bezig was met nesten bouwen en hoe uiteindelijk 11 biggen werden geboren. Iedere keer na de geboorte van een big zorgde ze bij de volgende kleine voor een nieuwe schone plek.

Met de livestream keken mensen mee. We kregen zoveel hartverwarmende berichten van mensen die Sam hebben zien ploeteren om haar 251^e en allerlaatste big geboren te laten worden. Op het laatst met behulp van de dierenarts.

Rond die tijd zijn dus ook de biggetjes geboren van de zeugen die in de zelfde groep leefden als Sam. Zij hebben geen nesten kunnen bouwen en nooit kunnen voelen hoe het is om te kunnen bewegen in de aanloop van de bevalling, want ze lagen tussen de ijzeren stangen van de kraamkooi. Ze hebben, behalve melk geven, nooit kunnen zorgen voor hun biggen, want ze konden geen kant op.

En nu, na een liefdeloos leven vol ontberingen, is het moment daar. Ze gaan op transport naar het slachthuis. Voor het eerst gaan ze een heel kleine beetje buitenlucht ruiken na een leven lang ammoniaklucht te hebben ingeademd. Ik denk weer aan de ogen van Sam, die rood doorlopen waren toen ik haar voor het eerst zag.

Vandaag zijn de moeders van biggen, zoals de biggen van Sam, gedood. Hun kinderen blijven achter op een vloer van rubberen matten. Zonder stro, zonder speelgoed. Niks te ontdekken. Geen interactie, zoals ik dat zie bij Sam en haar biggen. De enige taak die deze dieren hebben is snel groeien, want over 5 maanden gaan ook zij op transport.

Sam in de ogen kijken lukt mij vandaag niet. Sorry Sam, het spijt me dat wij mensen zo diep gezonken zijn dat we denken op deze manier met andere dieren om te kunnen gaan. Ik schaam mij diep.
.

• Steun de verzorging van de varkens bij stichting Melief en de totstandkoming van de documentaire 'De kinderen van Sam'
• Lees ook: Sam is moeder geworden!
  .

©Karen Soeters | House of Animals